VERSLAG: Robert Cray - 20/04 - Carre

Robert Cray

Robert Cray kan in Nederland altijd standaard op goedgevulde zalen rekenen. Met het optreden in Carre lijkt de bluesgitarist zijn hand echter te overspelen. Hoewel de sfeervolle muziek perfect past in het voormalige circustheater, is de zaal verre van volledig gevuld. Vorig jaar stond de muzikant nog in Paradiso met zijn album In My Soul, nu is er geen nieuwe plaat en wordt er een grotere zaal gepakt. Toekomstige, kleinschalige optredens staan nog op de planning voor Den Haag en Hengelo.

De goedlachse Brit Sean Taylor mag de zaal opwarmen. Dat doet hij met verve. De singer-songwriter brengt een sterke mix van deltablues, soul en jazz. Nummers van zijn recent verschenen plaat blijven ook solo sterk overeind staan. Met name het vingervlugge gitaarspel tijdens Richie Havens zijn ‘Freedom’ imponeert.

Om negen uur betreedt Robert Cray volledig in het donker het podium. Na een lange aankondiging knalt de Amerikaan er gelijk in met ‘She Won’t Have You’. Het rock ’n roll nummer is een primeur. Enthousiast blijft het viertal muzikanten de rest van de setlist doorrollen. Regelmatig worden de nummers als funky aangekondigd. De blues krijgt dan ook een funky gevoelmee. Dat komt mede door het fantastische orgelspel. Regelmatig bespeeld Dover Weinberg het keyboard en orgel tegelijkertijd. Alleen tijdens ‘Poor Johnny’ werkt dit niet en speelt het piepende keyboard een irriterende hoofdrol.

Robert Cray vult de zalen echter dankzij zijn subtiele soulstem en sublieme gitaarspel. Beide imponeren vanavond wederom. Met name tijdens de momenten dat Cray gas terug neemt valt op hoe bijzonder zijn stem is. Tijdens ‘You’re Everything’ glijdt de stem van Cray door de zaal. Schijnbaar moeiteloos lijkt hij het tragische verhaal te bezingen en tegelijkertijd legt hij de emotie er diep in. Het gitaarwerk is vanavond bij vlagen aggressief. Snel tilt de virtuoos zijn gitaar een stukje omhoog en gooit er een krachtige solo uit.

Nederland heeft niet te klagen over een tekort aan Robery Cray. Vanavond bewijst hij wederom waarom zijn blues nooit begint te vervelen. Tijdens het verlaten van de zaal, merken bezoekers op dat Robert Cray zijn setlist ”wel heel erg blues” was. Gedurende het optreden onderstreept een wanhopig verzoek voor ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’ dit gevoel nogmaals. Het toont aan dat je jezelf kan afvragen of deze zaal de gitaarvirtuoos het juiste podium biedt. Robert Cray zet echter een fantastisch optreden neer waarbij blues, jazz en soul subtiel samenvallen. Het is vanavond een vleugje Booker T., een stukje Motown, maar toch vooral dat fantastische Robert Cray gevoel waarmee de zanger ongetwijfeld nog jaren zalen van het kaliber Paradiso, Paard van Troje en Metropool kan vullen.