VERSLAG: Xavier Rudd & The United Nations - 15/07 - Woodstock69

Xavier Rudd

Na jarenlang als one-man-band opgetreden te hebben, nam Xavier Rudd dit jaar samen met de United Nations een album op. Nanna biedt een aangename mix van folk, pop en reggae. De vegetariër maakt zich daarbij sterk voor een betere wereld met meer liefde, vrede en verdraagzaamheid. Waar komen deze thema’s live beter tot haar recht dan in Woodstock69 op het strand van Bloemendaal?

Er is een uitgebreid voorprogramma opgezet, de bereikbaarheid van Bloemendaal aan Zee maakt het helaas lastig om iets me te krijgen van deze acts. Xavier Rudd zelf blijkt vertraagt en begint een uur te laat. Meteen straalt de culturele saamhorigheid van het podium af. Pontificaal in het midden staat een traditioneel geklede Aboriginal achter een keyboard. Deze wordt aangevuld met muzikanten uit Duitsland, Zuid-Afrika, Samoa en Papua Nieuw Guinea. Gezamenlijk smeden ze de nummers van Xavier Rudd tot een zomerse reggae mix.

Een swingend feestje is hier het automatische gevolg van. ‘Hannelei’ heeft een ska ritme dat, dankzij de blazers, het complete strand aan het dansen krijgt. Een bezigheid die niet altijd gemakkelijk gaat in het volgepakte Woodstock69. De muzikanten zijn duidelijk ingespeeld op elkaar. Xavier Rudd haalt verscheidene trucs uit de kast om het publiek bij het optreden te betrekken. Het overwegend blanke middenklasse publiek vindt het allemaal heerlijk en eet uit zijn hand.

Het gezelschap heeft al vele optredens achter de rug deze zomer en dat is te zien. De aanpak is daardoor te makkelijk. Het optreden maakt geen enkel moment indruk.
Alle nummers lijken voorzien te zijn van hetzelfde vrolijke, dansbare ritme.

Xavier Rudd is in principe de man die indrukwekkend de drums, didgeridoo en gitaar tegelijk bespeelt. Rudd is ook de man die vervolgens net zo gemakkelijk een nummer inzet dat meer aan Jack Johnson doet denken. Vanavond krijgen we niks te zien van deze kant van de Australiër en dat is zonde. Grote hit ‘Follow The Sun’ wordt helemaal ontdaan van haar glans door een veel te gemakkelijk dansritme. Alleen ‘Nanna’ lijkt dit in eerste instantie te bieden. Na een prachtige intro wordt er echter hier ook een reggae sausje overheen gegooid.

Xavier Rudd vertelt tegen het einde van het optreden enthousiast over zijn passie voor de rootsreggae. Het is duidelijk dat zijn liefde voor reggae momenteel de boventoon voert. De echte klasse van de muzikant bevindt zich echter in andere hoeken van het muzikale spectrum. Deze vrolijke show lijkt zich te richten op de verscheidene festivals die Rudd deze zomer bezoekt. In de zon is het een goede opwarmer, voor een optreden dat hij zelf moet dragen maken de verschillende muzikanten zich er iets te gemakkelijk vanaf.