VERSLAG: Interpol - 14/5 - Paradiso

Interpol - 14/5 - Paradiso

In een tijdperk waarin party-bands als Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, Fratellis en Arctic Monkeys op festivals en in de hitcharts de dienst uitmaken, is het goed te zien dat de komst van de alles behalve party-band Interpol op waarde wordt geschat. Het concert in Paradiso is in 10 minuten uitverkocht. Dat mag een prestatie heten, zeker omdat het alweer twee en een half jaar geleden dat de band haar laatste album Antics afleverde. Er staat wel nieuw werk op stapel: op 10 juli komt de band met Our Love to Admire.

Een erg origineel voorprogramma is er niet uitgezocht. Patrick Watson staat vandaag voor de derde keer deze week als voorprogramma in Paradiso. Toch zijn er heel wat slechtere keuzes te bedenken. Patrick Watson brengt sfeervolle pop, met een stem die soms doet denken aan Coldplay's zanger Chris Martin. Het geluid van Patrick Watson is echter een stuk origineler, melodie is altijd aanwezig, maar dit wordt aangevuld door verassende elementen (rare toeters en bellen (letterlijk) of tegendraadse ritmes). Grote klasse dat Patrick Watson het laatste nummer heel Paradiso stil krijgt om onversterkt een nummer voor te dragen.

Het optreden van Interpol begint met een onheilspellende ruis en een opbouwende beat. Het klinkt allemaal een stuk elektronischer dan we van Interpol gewend zijn. Er blijkt een nieuw gezicht in de band te zitten: een toetsenist. De beste man valt een beetje uit de toon doordat hij als enige niet geheel in wit en zwart gestoken is. De band lijkt net weggelopen uit vijftiger jaren mafiafilm. Bassist Carlos D. spant de kroon en ziet er met zijn karakteristieke snor übercool uit. Gedurende het concert blijkt dat het publiek het naast de superieure muziek het vooral met de looks moet doen. Meer dan twee keer "thanks" kan er dan ook niet vanaf.

Opener van het concert zal ook het nieuwe album van Interpol beginnen: "Pioneer to the Falls". Het is een nummer rond een subtiel piano-lijntje. De piano groeit tot een dik aangezette synthersizer. Totdat alle instrumenten wegvallen en zanger Paul Banks stacatto op een drumbeat zijn teksten brengt. De toon is gezet. Enkele fragmenten uit de songteksten geven de sfeer goed weer:
''You fly straight into my heart
But here comes the fall...

I pull the black from the grey
But the soul can wait''

Weinig vrolijkheid, maar dat zijn we ook niet van Interpol
gewend. Niks wijst op basis van de drie nieuwe nummers, die vanavond langskomen, op een drastisch gewijzigde koers voor het nieuwe album.

Het publiek moet nog even wennen aan het eerste nieuwe nummer en reageert wat onwennig. Dat verandert snel wanneer klassiekers als 'Obstacle 1' en 'NARC' volgen. Toch duurt het nog tot 'Slow Hands' wordt ingezet voordat het publiek pas echt los komt. Interpol weet precies de sfeer van hun albums op te roepen en veel anders doen dan betoverd luisteren is niet mogelijk.

Hoewel setlists voor fans door het gebruik van internet een publiek geheim zijn, waardeert zanger Paul Banks het erg dat er precies op het juiste moment in de toegift geroepen wordt om 'Stella'. Dit epische nummer is nog steeds een van de hoogtepunten in het oevre van Interpol. Met hierna nog 'PDA' als lekker toetje, kan iedereen voldaan naar huis. Het was een muzikaal superieur concert, zonder verdere franje.

Dat Interpol zich ook op grote festivals als Rock Werchter (en daarna waarschijnlijk Lowlands en Pukkelpop) staande zal houden, behoeft geen twijfel. Toch zal het een bizarre sfeer worden met het altijd uitgelate festivalpubliek. Het is fijn dat een band als Interpol alles weer een beetje in perspectief zet. Af en toe een feestband is leuk, maar soms een wat somberdere noot kan ook geen kwaad.