VERSLAG: The Dillinger Escape Plan - 20/8 - De Helling

The Dillinger Escape Plan – 20/8 – De Helling

Voor velen is het een gewone donderdagavond in Utrecht. Mensen gaan naar terrasjes, naar de film of blijven thuis, niet wetende dat in een kleine zaal net buiten het centrum vanavond een energiebom die zijn weerga niet kent zal afgaan. The Dillinger Escape Plan is namelijk in het land, en vanavond staat het afbreken van een uitverkocht De Helling op het programma. Maar dat doen ze niet alleen. Het Belgische Raketkanon mag het publiek opwarmen, en dat doen ze vol overtuiging.

Zware riffs, vervormde vocalen en een drummer die zijn drumstel zonder mededogen mishandelt zijn de ingredienten van nummers die welhaast hypnotiserend zijn. Zo af en toe klinkt er wat Deftones door, maar het gebruik van electronica en wat zanger Pieter-Paul Devos allemaal uit zijn stem en apparatuur tovert maken Raketkanon vooral origineel. Dat hij al zingend ook nog een stukje crowdsurft is de kers op de appelmoes. Het publiek is in ieder geval enthousiast, en terecht. Raketkanon is misschien een beetje vreemd, maar erg lekker.

Na een korte ombouw bestijgen de heren van The Dillinger Escape Plan het podium. De band staat er niet om bekend dat ze halve maatregelen nemen, dus vanaf opener 'Prancer' gaat het meteen flink los, zowel op als voor het podium. Zonder glijmiddel worden de complexe maar retestrakke riffs op het publiek afgevuurd, waarbij vooral de rol van drummer Billy Rymer niet onvermeld mag blijven. Hoe hij met zoveel kracht al die maatsoorten uit zijn stokken weet te persen is indrukwekkend. Dat geldt overigens ook voor de rest van de band: het combineren van de kracht van stevige metal met de virtuositeit van bijvoorbeeld fusion is geen sinecure, maar The Dillinger Escape Plan doet het al jaren.

Dat wil zeker niet zeggen dat The Dillinger Escape Plan alleen maar bezig is met muziek maken die zo hard en ingewikkeld mogelijk is. De albums laten een progressie horen waarbij te merken is dat ze steeds beter worden in het schrijven van nummers. Het is niet altijd meer zo maniakaal als ten tijde van Calculating Infinity, maar dat wil zeker niet zeggen dat de band inkakt. Dat is ook vanavond te horen. Een nummer als 'One of Us Is the Killer' is voor Dillinger-begrippen vrij mellow, maar doet qua intensiteit niet onder voor de andere nummers die vanavond gespeeld worden.

Naast het sonische geweld doet ook de lichtshow een duit in het zakje van de totaalbelevenis die een optreden van TDEP is. Felle, op het publiek gerichte lampen, stroboscopen en meer in combinatie met de muziek maken dat je af en toe niet meer weet waar je bent. Er zit dan dus niets anders op om je over te geven aan de muziek. Na iets meer dan een uur is het, met een eindsprint van 'Sunshine the Werewolf', 'Farewell, Mona Lisa' en een knallende versie van 'When I Lost My Bet', alweer voorbij. De band verlaat het podium, en het publiek blijft strijdbaar achter. Helaas komt de band niet meer terug. Het is dus afwachten tot de volgende keer, want als er een ding duidelijk is, is het dat The Dillinger Escape Plan nog lang niet moegestreden is.