VERSLAG: Sufjan Stevens 23/09 Koninklijk Theater Carré

Sufjan Stevens 23/09 Koninklijk Theater Carré

Wie zegt dat een muzikant een rode draad in zijn repertoire moet hebben, kent Sufjan Stevens niet. Een muzikant die overduidelijk niets geeft om de gebaande paden. De singer-songwriter creëert liever ervaringen. Hij brengt muzikale chaos in het uitverkochte Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.

Dat het muzikaal een rijke ervaring wordt vanavond, blijkt al tijdens het optreden van Basia Bulat. Deze multi-instrumentalist brengt songs met diepgaande teksten. Haar persoonlijkheid, haar humor en haar gouden jasje, maken de Canadese een fijn persoon om naar te kijken. De bijzondere klanken van haar autoharp en ukulele met haar bijna rauwe en scherpe stem, maken het een beetje vreemde combinatie die niet iedereen zou waarderen. Maar juist dat unieke geluid maakt Basia tot de ideale opener voor Sufjan Stevens.

Sufjan Stevens heeft zelf een loepzuivere zachte stem. Een groot contrast met het voorprogramma. Maar de Amerikaan houdt wel van contrasten. Vanavond speelt hij vooral songs van het laatste album Carrie & Lowell. Een gevoelige plaat gevuld met persoonlijk pijn - de dood van zijn moeder - en emotionele herinneringen aan zijn jeugd. Tijdens een aantal songs van de plaat, zoals 'Death with Dignity' krijgen we ook home video's te zien. Dichtbij komt Sufjan Stevens deze show niet. Hij spreekt alleen met zijn songs.

Muzikale genialiteit of geluidschaos?
De singer-songwriter is niet iemand die 'even wat liedjes komt spelen'. Hij geeft zelf alles en wil dat ook aan het publiek meegeven. Geen liedje is hetzelfde als op de plaat. Akoestische songs krijgen een elektronisch randje, de meer elektronische nummers worden uitgebouwd met een heftig lichtspektakel en harde drums. Bij elk liedje is het een verrassing wat Sufjan Stevens ermee heeft gedaan. De single van de laatste plaat 'Should Have Known Better' krijgt van e band een elektronisch sausje mee. Ook andere songs zoals 'All of Me Wants All Of You' en 'I Want To Be Well' zijn onder handen genomen en klinken alsof ze zijn aangepakt als wijze van experiment.

De theatersetting leent zich perfect voor de wat rustige songs, maar Sufjan Stevens is niet bang om er ook wat harder werk doorheen te gooien. Enig nadeel dat hier aan kleeft is dat in een stil theater vol zittende mensen elke noot raak moet zijn. En eerlijk is eerlijk, ook een muzikaal talent als Sufjan zit weleens mis. Maar met teksten als 'What is that song you sing for the dead?' en 'What’s left is only bittersweet. For the rest of my life, admitting the best is behind me' raakt Sufjan Stevens wel de juiste snaar. Een man die overduidelijk een heftige tijd heeft gehad en in muziek zijn uitlaatklep vindt. Alsof wij getuige mogen zijn van zijn helingsproces.

Het is een chaotisch, maar bijzonder goed doordachte set. Ademloos, geboeid en vooral een tikkeltje in verwarring, laat Sufjan Stevens de bezoekers achter. Geen twijfel over mogelijk, de Amerikaan wil de bezoekers meenemen in zijn leven, in zijn teksten, in de muziek. Het is een ervaring, geen concert.