VERSLAG: Crosby, Stills & Nash - 24/09 - HMH

Crosby, Stills & Nash

Wie vanavond Stephen Stills, Graham Nash en David Crosby op een rijtje ziet staan zal gemakkelijk de invloed van Crosby, Stills & Nash onderschatten. Inmiddels aardig op leeftijd staan ze ogenschijnlijk klaar voor een gezellige avond bevrijd uit de sleur. Stephen Stills heeft zijn bril keurig aan een koortje om zijn nek hangen, terwijl Nash nog het meest weg heeft van de charmante grootvader die alle dames charmeert. David Crosby blijft karakteristiek met zijn lange haar en grote snor. Of zoals hij het zelf verwoort; I Make The Crazy Shit!.

Het belang van het gezelschap valt echter moeilijk te overschatten. Samen met Neil Young en ieder in hun eigen bands hebben ze een dikke stempel gedrukt op de geschiedenis van rock ‘n roll. Deja Vu is misschien wel het beste rock ’n roll album gemaakt, ook waren deze muzikanten de grondleggers van het concept stadionconcert. In een vorig jaar verschenen boxset viel te horen hoe zij experimenteerden met zalen van dit formaat. Bovenal zijn het drie ijzersterke songschrijvers.

Al snel is duidelijk dat de houdbaarheid van zowel de liedjes als de zangers nog lang niet verstreken is. Stephen Stills heeft qua stembereik duidelijk aan kwaliteit in moeten leveren, maar compenseert dit ruimschoots met ijzersterk gitaarspel. Dankzij de aanwezigheid van Still verzandt het optreden nergens in de meerstemmige vocalen. Gelijk aan het begin laat hij dit al zien met een vurige gitaarsolo tijdens ‘Carry On’. Graham Nash en David Crosby zijn allebei goed bij stem. Hoewel Crosby verontschuldigt voor zijn verkoudheid, klinkt zijn versie van ‘Almost Cut My Hair’ sterker dan hij 45 jaar geleden op plaat uitgebracht is.

Eigenlijk zijn er vanavond hoogtepunten te over. Het oeuvre van de heren is dan ook onuitputtelijk. In de hoogtijdagen schenen Crosby, Stills, Nash & Young nummers de avond voor hun optreden te schrijven. Ook vanavond wordt er nieuw werk gepresenteerd. Hoogtepunten worden gevormd door een spookachtig ‘Cathedral’ waarbij later een prachtig slidegitaar de hoofdrol van Nash overneemt. Stills weet verrassend genoeg ook nog indruk te maken met zijn zang kwaliteiten. De Bob Dylan cover ‘Girl From The North Country’ past wel perfect bij de ietwat versleten stem.

Overdaad lijkt op de loer te liggen. Er zijn zes zangers, vijf gitaristen en drie artiesten die elk solo hun sporen meer dan verdiend hebben. Tezamen stralen ze echter een chemie uit waar geen enkel gezelschap aan kan tippen. Crosby, Stills & Nash voeren terug naar de jaren ’60 terwijl het je als toeschouwer geen moment verbaast dat er ook gezongen wordt over het overdadige gebruik van mobiele telefoons. De gitaren schroeven de ritmes soms heerlijk op, zonder dat het een gitaarcircus wordt. Uit het publiek vraagt iemand halverwege het optreden hoe het kan dat deze band zo goed is, Nash verklaar dit door te vertellen dat ze alles al duizenden malen gedaan hebben. Het is echter meer dan simpelweg vakmanschap dat deze liedjes en het optreden zo goed maakt. Onderschat deze rock ’n roll veteranen niet!