VERSLAG: Hooverphonic - 21/5 - Melkweg

Hooverphonic - 21/5 - Melkweg

Hooverphonic, dat ooit begon als de band 'Hoover', gaf in 1997 de cd New Stereophonic Sound Spectacular uit. Dit album werd een groot succes, mede doordat een van de nummers, '2Wicky', gebruikt werd als soundtrack voor de
film 'Stealing Beauty'. Nu, tien jaar later, geeft de band een kleinschalige tournee als tribute voor hun eerste album.
Ze spelen in de oude zaal van de Melkweg. Hoewel het concert niet uitverkocht is, is zaal toch aardig gevuld. Het podium staat vol statieven voor lampen en er zijn drie kleine verhogingen aangebracht.

Als het concert om 21.15 begint, vult de zaal zich met rook. Het podium wordt uit het oog onttrokken en er is pas weer wat te zien als de zangeres, Geike Arnaert begint te zingen. Fotografen hebben zichtbaar moeite de sfeer vast te leggen op beeld. Het eerste nummer, 'Inhaler', wordt goed uitgevoerd en de stem van Arnaert is zoals altijd overweldigend. Alle bandleden staan op hun eigen verhoging en in combinatie met het licht en de rook levert dit
een bevreemdend effect op. Wel geeft het de meest prachtige plaatjes. Het concert bestaat grotendeels uit het spelen van New Stereophonic Sound Spectacular. Van 'Inhaler' tot 'Innervoice' worden alle nummers keurig in kloppende volgorde gespeeld. Er wordt veel gebruik gemaakt van samples en bandjes. Zo is er bij dit concert geen drummer aanwezig, maar staat hij op wel op tape.

Na het laatste nummer blijft de band lang weg. Net als het publiek is opgehouden met klappen, besluit de band toch nog terug te komen voor een toegift. Nu spelen ze drie nummers van hun tweede cd, Blue Wonder Power Milk. Het nummer 'Battersea' is door de zang in combinatie met het licht
bijzonder indrukwekkend. 'Renaisance affair' klinkt net als op de cd, maar bij het nummer 'Eden' wordt het publiek pas echt enthousiast. Dan stopt opeens de lichtshow en wordt er een hoop galm van de stem afgehaald. Zo kaal uitgevoerd klinkt het nummer beter dan ooit en de zaal wordt er dan
ook bijna stil van. Ze sluiten om half elf af met een andere versie van het nummer 'Plus Profond' die vereeuwigd op de eerste cd staat. Deze versie hebben ze
nooit opgenomen, maar staat dichter bij de demo die ze als eerste van het nummer gemaakt hebben.

Zoals je hebt kunnen lezen was dit een concert met goede muziek en een spectaculaire lichtshow, maar toch blijft er iets knagen nadat je geweest bent. Het gevoel kropt op dat je net zo goed de cd had kunnen opzetten. Niet alleen worden de nummers keurig op volgorde afgewerkt, ze klinken ook precies zoals op de cd. Ook maakt de zangeres totaal geen
contact met het publiek, ze kondigt geen nummers aan en zwaait niet eens als ze weggaat. Ook zorgt de lichtshow en vooral de rook ervoor dat de bassist/toetsenist en de gitarist nauwelijks te zien zijn.
Dit kan natuurlijk bij de act horen, maar het was voor velen overduidelijk een teleurstelling. Vooral als men het vergelijkt met de show die ze gaven om hun cd Jackie Cane te promoten. Dat was een show die de Melkweg klein en knus deed lijken. Je had het idee dat je in de muziek gezogen werd en als het ware bij de muziekanten in hun huiskamer zat. In dit concert ontbrak dat allemaal, alleen bij het nummer 'Eden' kwam dat gevoel weer even
terug. Het is grappig dat een tribute aan een tien jaar oude cd je heimwee naar 'die goede oude tijd' kan geven.