VERSLAG: The Vaccines 8/10 Melkweg

The Vaccines - Melkweg

Vanuit elke hoek van de Melkweg was het mogelijk om een ander concert te ervaren. Springgrage groupies die zichzelf per gelegenheid de lucht in lanceren wanneer de 3 (!) gitaristen zichzelf in hogere versnelling zetten; liefhebbers die zachtjes meedeinzen, ook met het nieuwste materiaal van ‘English Graffiti’.

Engelse indierock heeft de veilige garantie dat het altijd wel ergens naar klinkt. Vanaf Wreckin’ Bar tot het verse Dream Lover voedt The Vaccines de Melkweg een belofte van catchy gitaarrifjes, een geroutineerde show en meezingers vanaf de eerste tot de laatste noot.

Vanaf Wetsuit lijkt het al niet meer mis te kunnen gaan – als je fans zichzelf daadwerkelijk in een rubberen pak hebben gehezen om vervolgens al crowdsurfend (ja, de ironie) je hit uit volle borst mee te zingen, kun je als muzikant je geluk niet op.

En dat is precies waar blijkt dat The Vaccines niet de show gaan geven waar de fans zo gulzig om vragen. Mocht je de Kaiser Chiefs in hun afgelopen jaren eens op het podium hebben gezien (wat heel waarschijnlijk is als indie het anthem van deze avond is), dan zul je de gelijkenis tussen frontman Ricky Wilson en Jay Jay Pistolet gauw gemaakt hebben. Met een behoorlijk gebrek aan enthousiasme of interesse een show proberen weg te zetten, omdat je je eigen hits al versleten hebt.

Het is een bizar voorval van drie gitaristen die een bassist niet kunnen overstemmen en roadies die tot zwetens aan toe elke soundcheck bijstaan (want uitgebreid soundchecken midden in je set is altijd een goed idee) om tot een perfecte vertolking van het studiogeluid te komen.

Bij het dan ironische Minimal Affection en Bad Mood prikkelt het allemaal zo weinig dat zelfs de Wetsuit-fans afdruipen voor een biertje. Een lager tempo zakt in de set en gaat over in een secuur uitgeplande akoestische interval. De sterke studiosound krijgt geen extra bijval van de performance, wat de doodklap betekent.

Teenage Icon trekt het toegestroomde publiek weer los van de bar om de zojuist gehaalde biertjes door de lucht te slingeren. De gitaren wisselen even vaak als wegwerpbekertjes en de set gaat in zijn vijfde versnelling - dit is waar The Vaccines op zijn best schittert. Denderend en vingervlug naar 20/20, I Always Knew – tot in de puntjes en gestroomlijnd. Dit is waar de Melkweg voor kwam, een bonk energie en nadeloos catchy tunes.

Hoewel Radio Bikini en Norgaard een fijne beloning zijn voor de fans en hiermee een perfecte combinatie afgeven van drie sterrenalbums, zullen we hierna toch gauw de hitjes alleen weer thuis aanzetten. Want dat brengt uiteindelijk evenveel teweeg als de live-variant.