VERSLAG: The Cat Empire - 13/10 - Paradiso

The Cat Empire

Zij die Paradiso boven de Amsterdam ArenA verkozen krijgen gelijk. Op de avond dat voetballand Nederland nog maar eens een flinke deuk oploopt, doet The Cat Empire waar het goed in is: een feestje bouwen. Met haar mix van pop, ska, salsa, jazz etc. weet de formatie inmiddels ook zonder nieuw album op zak Paradiso te doen uitverkopen. Van een ijzersterk optreden is geen sprake, desalniettemin weten de Australiërs de poptempel in te pakken. Dansende mensen op de balkons - en zelfs even op het podium - laten daar geen twijfel over bestaan.

Een valse start is het niet, maar het te harde basgeluid heeft tot gevolg dat gedurende het eerste kwartier de finesse ontbreekt. In ‘Prophets In The Sky’ leggen de van toetsenist Ollie McGill afkomstige klanken het voortdurend af tegen de ritmesectie. Gelukkig komen de blazers - twee trompettisten, één trombonist - wel boven het gebulder uit. Zanger Harry James Angus, tevens één van de trompettisten, staat voor het eerst in de spotlights door een aantal hoge noten uit zijn strot te persen. Zijn gedeelde frontmanschap met Felix Riebl zorgt ervoor dat aan afwisseling geen gebrek is.

Na het stroeve begin komt de band op stoom. Daarbij valt echter op dat de nummers die veel publieksrespons veroorzaken, niet altijd hand in hand gaan met muzikale brille. ‘The Wine Song’ is daar het beste voorbeeld van. Het is niet meer dan een plat feestnummer waarin de wisselwerking tussen de trage en uptempo delen volledig wordt uitgemolken. Dat de heren kunnen musiceren, is dan echter al lang en breed bewezen. In ‘How To Explain?’ is ruimte gecreëerd voor de blazers om te excelleren. Met zijn drieën staan ze bij één microfoon om beurtelings puntige loopjes af te vuren. The Cat Empire kan ook muzikaal uitdagend zijn.

Het onderscheid tussen frisse muziek en wat makkelijke melodieën is een constante. De refreinen van ‘Steal The Light’ gaan ten onder aan de verkozen pompeusheid. ‘Like A Drum’ is ook niet het meest vernieuwende nummer, maar de Zuid-Amerikaanse invloeden houden het lichtvoetig. De blazers kleuren het nummer in, waardoor ook Riebls zang goed uit de verf komt. Anders dan zijn medefrontman heeft hij namelijk geen karakteristiek stemgeluid dat continu opvalt.

The Cat Empire heeft een formule gevonden die werkt. De muziek is aanstekelijk, niet al te ingewikkeld en wordt uitgevoerd door een band die plezier uitstraalt. Toch zit er nog rek in. De uitvoering van bijvoorbeeld ‘How To Explain?’, waarbij de band meer risico neemt, staat nog te zeer op zichzelf om The Cat Empire als een live-fenomeen te beschouwen.