VERSLAG: Shining - 16/10 - Grenswerk

Shining + Der Weg Einer Freiheit + Villainy

Venlo kent sinds een paar maanden een gloednieuw podium onder de naam Grenswerk. Een imposant gebouw van buitenaf, dat binnenin de nodige verrassingen en vooral luxe kent. De zaal in het pand is groot, voor vanavond zelfs wat te groot.

Wanneer de 'lokale' band Villainy aftrapt is de zaal nog angstvallig leeg. Het drietal weet daar danweer goed mee om te gaan en zet bijna drie kwartier lang een set neer om te smullen. Beginnend met snelle black metal waar de vergelijking met de hoofdact goed te trekken is, knokt de band zich vervolgens probleemloos door zwaarder werk heen dat meer doet denken aan Triptykon. Tegen het einde wordt het tempo nog eens opgevoerd, en is het wat drukker je de zaal. Het applaus kan echter niet groter worden dan het publiek, en met ongeveer honderd man voelt de zaal wat leeg aan.

Der Weg Einer Freiheit was één van de grote verrassingen op Graspop Metal Meeting 2015. En ja, wat is er beter dan schreeuwen in een microfoon? Duits scheeuwen in een microfoon! Nou wordt dat hier opgevoerd door een viertal extreem getalenteerde muzikanten op het podium waar je U tegen zegt. De set bestaat uit slechts vijf nummers, net genoeg om van al hun uitgebrachte albums iets te spelen. De met Emperor/Dissection doordrenkte black metal knalt er met technische perfectie doorheen, waarbij de band een perfecte afwisseling weet te maken tussen ingetogen melancholie en felle razernij. De setlist van drie kwartier voelt aan als vijftien minuten, dat wil wat zeggen.

Hoe moet het geesteskind van Niklas Kvarforth hier over heen gaan? Nou, niet. Hoewel ze op hun eigen manier net zo sterk zijn. De verhalen over de zanger zijn eindeloos, van armen opensnijden tot drugsgebruik, maar veel extremer dan het uitdrukken van een peuk op iemands arm wordt het niet vanavond. Het is vooral de band om hem heen waar over geschreven mag worden. Kvarforth heeft met Shining een groep ijzersterke muzikanten om zich heen verzameld, waarbij met name de gitaristen de aandacht weten te trekken. Deze band zou best eens instrumentaal op mogen treden, maar Kvarforth blijft het mastermind, de populariteit van deze Zweden is volkomen terecht.