VERSLAG: Metric - 20/10 - Paradiso

Metric – 20/10 – Paradiso

Na een afwezigheid van drie jaar keert het Canadese Metric weer terug naar Nederland. Met nieuwe plaat Pagans in Vegas op zak, is Paradiso aan de beurt om de band te ontvangen. De balkons zijn gesloten, maar de vloer is lekker gevuld. Op het podium staan diverse synthesizers ingepakt in glitterkadopapier, of iets wat er op lijkt. Als de lichten uitgaan betreden de bandleden met dierenmaskers en zaklantaarns het podium en schijnen naar elkaar en de zaal in. Na dit surrealistische intro worden de maskers afgezet en wordt de opener van het nieuwe album 'Lie Lie Lie' ingezet. Zangeres Emily Haines heeft inmiddels een soort pauwenstaart met lichtjes op haar rug gebonden. Mede dankzij deze en nog een aantal andere kledingwisselingen gedurende de show begint het bijna op een low budget show van Lady Gaga te lijken.

Ondanks dat Metric in Nederland nooit enorm is doorgebroken heeft de band in hun 17-jarige bestaan een indrukwekkend cv opgebouwd. Zo speelden ze op de meeste grote festivals, zijn hun nummers in een groot aantal films en tv-series te horen en hebben ze een flinke prijzenkast aan prijzen bij elkaar verzameld. Ook vanavond is het duidelijk dat hier een band staat die weet hoe ze een show moet geven. Naast de capriolen van Haines hoort daar natuurlijk ook het musiceren bij, en dat is vanavond, afgezien van twee nummers in de toegift die twee keer moeten worden gestart, prima in orde. De band speelt gedreven. De setlist is een goede mix van de laatste plaat en ouder werk. Zo komt klein hitje 'Help I'm Alive' al vrij vroeg in de set voorbij. Na het nodige dansbare werk komt halverwege het optreden de akoestische gitaar tevoorschijn voor een mooie uitvoering van 'Other Side'. Hierna is het even gedaan met de rust en volgen een paar rechtoe rechtaan rockers als 'Monster Hospital' en 'Synthetica'. Uiteindelijk eindigt de band met 'Breathing Underwater', waarbij het hele publiek meezingt.

Waar het in het leven volgens Haines, die door haar knieen zakt als ze het publiek aanspreekt om wat dichterbij te zijn, om gaat is 'music and life and culture and shit'. Metric doet al 17 jaar wat ze willen. Dat ze hierbij niet altijd binnen trends passen is daar een logisch gevolg van. Ondanks dat er weinig op het optreden aan te merken is, voelt het niet altijd even relevant. De invloeden uit de jaren 80, de outfits, de rechtoe rechtaan rock; het is allemaal vaker gedaan. Metric brengt het echter vol overtuiging, wat de avond ondanks dat er veel hippere bands zijn toch geslaagd maakt.