VERSLAG: Curtis Harding - 29/10 - TivoliVredenburg

Curtis Harding in TivoliVredenburg

'Soul Power' van Curtis Harding is een lekker gek plaatje. En een perfecte weerspiegeling van de unieke samenwerkingen die de blikvanger al gehad heeft. Zo was hij achtergrondzanger bij Cee Lo Green en nam een plaat op met garagerockers van The Black Lips. De titel van het debuutalbum is dan ook perfect. De soul is zeker aanwezig, maar vaak met net wat meer pit of een rauw randje. Vorig jaar tijdens Le Guess Who? werd het optreden van Harding als één van de beste beschouwd van het weekend. Nu is hij weer terug in Utrecht, de Ekko is omgeruild voor de Ronda.

De band komt op met een vrolijke rapper die het publiek bezighoudt totdat de man van vanavond er klaar voor is. Na 7 minuten is zijn tekst op: 'Who can freestyle raise your hand'. Om even later vol een lamp op de vloer in te staren: 'This light is bright as fuck'. Hij vertelt ook nog even dat het wat langer kan duren vanwege het gerookte gras, maar de zaal had al zoiets begrepen.

Met het gelijknamige nummer van het debuutalbum opent zich eerst een blokje van de soulnummers. 'Next Time' en 'Beautiful People' worden niet heel overtuigend gebracht, met een drummer en gitarist die spelen als natte kranten. Dus wordt de dag doorgenomen door een groot deel van het publiek. Maar het is een dood publiek. En niets te wijten aan Curtis. Na een wat stijfjes begin speelt hij steeds gedrevener en precies dan schreeuwt iemand in het publiek dat hij meer de toenadering moet zoeken: 'You have to connect? You don't need my eyes, you have my voice, wanna see my eyes? En hangt even zijn zonnebril op z'n mond en kijkt de persoon eens diep aan.

Het siert hem. Curtis Harding laat niet met zich sollen en terecht. Met sterk werk weet hij zich steeds beter in de show te spelen. 'Heaven's On the Other Side' is het absolute hoogtepunt en dan komt bekendste nummer 'Keep On Shining' er nog gelijk achteraan.

De zwakte van de avond zit hem dan ook niet in het materiaal, maar in de lengte. Een schraal uurtje die wordt afgesloten met 'Ain't No Sunshine' van Bill Withers, een cover nota bene. Terwijl 'I Don't Wanna Go Home' dan weer niet gespeeld wordt.

En zo valt er redelijk veel aan te merken op het optreden. Curtis Harding heeft zijn talent zeker laten zien, maar bewijst op dit moment te groot te zijn voor de Pandora en te klein voor de Ronda.