VERSLAG: Low - 29/10 - Paradiso

Low blijft imponeren

Het zijn voor muziekliefhebbers grote problemen: welke nieuwe bandjes ga je beluisteren? Welk opkomend label moet je volgen? In gevallen van dergelijke keuzestress is het fijn om terug te kunnen vallen op vaste waarden als Low. Met het nieuwe album Ones and Sixes op zak is het Amerikaanse trio de grote plas overgestoken. Als verwacht imponeert Low in Paradiso.

Eerst betreedt Two Gallants echter het podium. Het duo mag de avond openen en doet dat goed. De rauwe zang van Adam Stephens doet in eerste instantie geforceerd aan, maar vindt in de loop van het optreden meer en meer zijn plek in de oer-Amerikaanse mix van rock, folk en blues. Drummer Tyson Vogel ondersteunt niet alleen het gitaarspel van Stephens, maar gaat ook in de weer met een tamboerijn en een belletje. Zo krijgt Two Gallants het voor elkaar om uiterst gelaagde muziek te maken.

Bij optredens van Low is het inmiddels gebruikelijk dat de band het publiek inlicht over wanneer het optreden zal beginnen. Tegen de wand met glas-in-loodramen wordt een klok geprojecteerd, die tien minuten voordat de heren en dame het podium op zullen lopen, begint af te tellen. Met het zelfs voor Low-begrippen ingetogen ‘Gentle’ is er niet gekozen voor een makkelijk openingsnummer. Desalniettemin maakt het trio direct duidelijk in vorm te zijn. De samenzang van Alan Sparhawk en Mimi Parker boeit vanaf de eerste samen gezongen woorden.

Een vroeg hoogtepunt is ‘Monkey’. Voor het eerst treedt Steve Garrington op de voorgrond met een gouden baslijn. Low is hier eens niet de sluipmoordenaar. Met ‘Monkey’ grijpt de band je namelijk direct bij de lurven. In de refreinen tilt Sparhawk het geheel met een donkere ondertoon in zijn stem naar een nog hoger niveau: “Tonight you will be mine, tonight the monkey dies.” In de hardere passages is het geluid overigens niet kraakhelder, maar dat doet weinig af aan de prestatie die Low levert.

Het nieuwe werk van Ones and Sixes komt uitgebreid aan bod. ‘DJ’ is live ijzersterk. Parker bewijst dat ze de heren aan haar zijde niet continu nodig heeft. Tijdens een intermezzo eist ze kort alle aandacht op door met haar stem en enkele rake klappen indruk te maken. Aan het einde van de reguliere set stelt ‘Landslide’ daarentegen licht teleur. Er is te weinig ontwikkeling te bespeuren om het langste nummer van de set interessant te houden.

Sparhawk toont zich erg dankbaar voor het feit dat hij in een zaal als Paradiso mag spelen. Het is Low zonder meer gegund. ‘Spanish Translation’ blinkt uit door de emotie die Sparhawk, met name in de grootse refreinen, in zijn zanglijnen legt. Tijdens de toegift vragen meerdere mensen in het publiek om ‘Two-Step’, waarna de band het heerlijk trage nummer inzet. Parker bewijst nog maar eens dat ook haar zang welhaast over kan lopen van emotie. Low is een band die, jaar in jaar uit, garant staat voor buitengewoon goede optredens.