VERSLAG: Bob Dylan - 05/11 - Carré

Bob Dylan

De recentere albums van Bob Dylan waren van een toenemende kwaliteit. Dat kon helaas niet gezegd worden van de optredens waarbij de legende lang niet altijd een verpletterende indruk achterliet. Verre van dat zelfs. Dit jaar kwam Shadows In The Night uit en maakte Dylan een koerswijziging in zijn carrière. Dylan nam een echt crooneralbum op met nummers van Frank Sinatra. De creatieve keuze is bijna vergelijkbaar met de overstap naar elektrisch en kon ook op menig afkeuring rekenen. Zijn Never Ending Tour voert Dylan drie avonden op een rij naar het Amsterdamse Carré om de plaat ook live te presenteren.

Verrassend genoeg blijkt bij Dylan ook live het kwartje gevallen te zijn. Hij opent gelijk met een verrassende uitvoering van misschien wel zijn beste nummer sinds de eeuwwisseling; ‘Things Have Changed’. Het Oscar winnende nummer is uit haar dreigende bluescontext gehaald en in een country arrangement gegoten. De jankende steelgitarist beheerst het als geen ander om ook nu een dreigende sfeer op te bouwen. Hij zal vanavond nog verscheiden malen een mooie bijdrage leveren. In combinatie met de schaarse belichting en een zelfverzekerde Dylan die pontificaal in het midden van het podium staat, heeft de Amerikaan je gelijk ingepakt.

Vanavond krijgen wij een overzicht van Dylan voorgeschoteld alsof er voor 2000 vrijwel niks is opgenomen. We krijgen nummers van Tempest uit 2012, Together Through Life uit 2009 en vanzelfsprekend ook van het recente Frank Sinatra album. Dit wordt aangevuld met enkele Sinatra nummers die nog niet eens opgenomen zijn door Dylan.

De grootste verrassing is hoe gemakkelijk de bluesrock van ‘Early Roman Kings’ samenvloeit met een ballade als ‘The Night We Called It A Day’. Dylan zijn stem klinkt rauw als schuurpapier en dit blijkt in beide aanpakken goed tot zijn recht te komen. De bluesrock wordt er extra swingend van, bij de country voel je het dreigende gevoel van een saloon uit het Wilde Westen en de Sinatra nummers laten een zeer kwetsbare Dylan zien. Tijdens ‘I’m A Fool To Want You’ staat Dylan krachtig overeind, maar doordat de stem zo doorleefd klinkt weet je het dat elke toon gemeend is. Zelden klinkt muziek zo oprecht.

Je gelooft Dylan echter net zo goed wanneer hij eerder op de avond tijdens het gangsternummer ‘Duquesne Whistle’ met grootse speelheid zingt; I Wake Up Every Morning With That Woman In My Bed, They Say She Has Gone To My Head. De combinatie van speels, kwetsbaar en puur zie je zelden zo goed samen vloeien. Daarmee bewijst Bob Dylan zich vanavond wederom als het grote muziekgenie dat hij is; net zo sterk als crooner als in zijn gangster rol! Tijdens zijn aankondiging van het Frank Sinatra project zal menigeen het hoofd hebben geschud, met een optreden van dit niveau onderstreept de Amerikaanse artiest echter zijn muzikale superioriteit.