VERSLAG: Gary Clark Jr. - 11/11 - Paradiso

Gary Clark Jr. - 11/11 - Paradiso

Het debuutalbum 'Blak and Blu' van Gary Clark Jr. ging als een speer en leverde hem gelijk een Grammy op. En dan ben je pas 30, wat in bluesjaren inhoudt dat je net zelfstandig op het potje kan plassen. Het nieuwe album 'The Story of Sonny Boy Slim', is een tijdmachine van muziekstijlen die door de blues beïnvloedt zijn. Ondanks dat hij wordt gezien als de redder van de blues, laat hij zien meer te zijn dan dat. Dat bewijst hij ook deze avond in Paradiso.

Koeltjes wandelt de bluesprotegé gehuld in een dikke jas het podium op, om gelijk met de knallers te beginnen. In volgorde: 'Bright Light', 'Ain't Messin 'Round' en 'When My Train Pulls In'. Het laat gelijk de kracht van de gitarist zien. Vuige blues die doet denken aan het door fuzz gedrenkte vroege gitaargeluid van The Black Keys bijvoorbeeld. Dat zijn dan ook prachtige momenten om te zien. Clark is het meest in zijn sas wanneer hij soleert en spreekt met de gitaar.

Als frontman laat hij echter flinke steken vallen. Het is zichtbaar in interviews, maar ook live: Gary Clark Jr. is een hele bescheiden verlegen man. Waarschijnlijk ontzettend lief en een leuke gast om eens mee te chillen. Maar zodra hij in de buurt komt van de microfoon spreekt er geen frontman, maar die kalme verlegen jongen. Zijn teksten zijn moeilijk te verstaan, terwijl hij het publiek met zijn bek vol tanden laat staan wanneer hij eenmaal aan een solo begint. Hoe hij speelt rijmt duidelijk niet met hoe hij zingt.

Tijdens de show laat Clark ook zijn veelzijdigheid zien. Vooral bij de laatste nummers, 'Church' en 'The Healing', weet hij het publiek te raken. De nieuwe nummers klinken subtieler en wisselen het ruigere werk van de eerste plaat prima af. Toch gaat het optreden door de rustige toegift uit als een iets saaie nachtkaars. Het energieke blues kruit was toen al lang verschoten en dat is jammer.

Dat Gary Clark Jr. één van de opwindendste gitaristen is op dit moment heeft hij bewezen. Toch valt er ook veel op te merken. Het is een avond geworden van grote verschillen en tegenstrijdigheden. Veel ruiger ,oud werk, zit in het begin van de set. Menig gitarist zou overdrijven met gitaarskills als die van Gary Clark Jr., maar hij kan wel eens een schop onder zijn kont gebruiken. Dat hij geleerd heeft van de beste bluesgitaristen heeft duidelijk zijn vruchten afgeworpen. Nu nog de levenservaring van een echte bluesgrootheid en hij kan zich meten met de groten der aarde.