VERSLAG: Wire - 30/11 - Tolhuistuin

Wire kan het nog

Wire, in 1977 behorend tot de voorhoede van de Britse punk, is achtendertig jaar later nog altijd springlevend. De punk werd snel losgelaten en ingeruild voor knap in elkaar stekende postpunk en new wave. Achtendertig jaar na het uitbrengen van debuutplaat Pink Flag vonden de heren het eindelijk tijd om de bandnaam voor een albumtitel te gebruiken. Veel van de nummers van Wire komen voorbij bij het optreden van de band in Amsterdam. Een show die er mag zijn.

Vooral mensen die qua leeftijd de beginperiode van de band kunnen hebben meegemaakt, zijn naar de Tolhuistuin gekomen. Wire toont aan dat het onterecht is dat er niet wat meer twintigers aanwezig zijn. Het viertal speelt strak, of het nu om een snel punknummer of werk van het meest recente album gaat. Nummers als ‘Blogging’ en ‘In Manchester’ zijn uitstekende popnummers met een donker randje, die live nog meer beklijven door de luide klanken van basgitarist Graham Lewis.

Tussen al het muzikale vernuft weet frontman Colin Newman zich qua zang moeilijk staande te houden. Waar hij in de jaren ’70 en ’80 over één van de beste stemmen in de postpunk beschikte, kan Newman tegenwoordig zijn stempel niet meer op de muziek drukken. Hij ontbeert simpelweg de kracht om boven de gitaren en drums uit te komen. Het is des te knapper dat Wire een overtuigende show neerzet. Gitarist Matthew Simms, het jonkie van de band, maakt veel indruk met zijn inventieve spel.

Met ‘Boiling Boy’ gooit het viertal al vroeg alle remmen los. Op de ritmesectie is werkelijk niets aan te merken. Daarbij steelt Lewis de show door zijn vingervlugheid te combineren met een stoïcijnse blik. Slechts twee keer valt hij kort uit deze rol. Het pijlsnelle ‘Stealth Of A Stork’ betekent ook voor Lewis dat hij aan de bak moet. Als de laatste toon geklonken heeft, gaat zijn pet af om weer terug op temperatuur te komen. Aan het begin van ‘Blessed State’ heeft hij met technische problemen te kampen. Wire laat zich hier echter niet door van de wijs brengen. Na het nummer opnieuw te hebben ingezet is het donkere sfeertje snel terug.

Wanneer ‘Harpooned’ steeds verder wordt uitgebouwd blijkt ‘Boiling Boy’ slechts een voorproefje te zijn geweest van wat Wire in petto heeft. Simms teistert zijn gitaar en versterker terwijl zijn bandgenoten de zaal met een geluidsmuur lijken te willen vermorzelen. Met een combinatie van sterke liedjes van het jongste album, enkele klassiekers en de fysieke uitputtingsslag ‘Harpooned’ toont de band aan nog altijd mee te tellen. Op naar het veertigjarig jubileum!