VERSLAG: My Chemical Romance - 5/6 - HMH

My Chemical Romance - 5/6 - HMH

Hoewel emo-bands als Panic! At the Disco, Lostprophets en Fall Out Boy het in Nederland prima doen, lijkt My Chemical Romance veel minder aan te slaan. Op 13 oktober 2006 stond de band in Paradiso wat toen nèt niet was uitverkocht. Sindsdien hebben ze geen hit gehad, minder airplay dan de eerder genoemde bands en minder media-aandacht. Waarom ze dit keer in de veel grotere HMH staan is en blijft dan ook een raadsel. Bij het open gaan van de deuren zijn slechts 2900 van de 5500 kaarten verkocht. Mensen die op het laatste moment hebben besloten om naar het concert te gaan hadden zich dus geen zorgen hoeven maken.

Keurig volgens schema gaan om half acht de lichten uit. Onder luid gejuich betreedt de eerste band van de avond het podium. Paramore is een Amerikaans punk-pop bandje, vergelijkbaar met de simpele deuntjes van Avril Lavigne. Ze zijn erg enthousiast en doen hun best om de halfvolle zaal in beweging te krijgen. De honderden jonge meisjes in het publiek staan gretig mee te zingen en te zwaaien. De wat meer geroutineerde concertganger is minder onder de indruk en haalt nog eens een drankje.

Het is hip om niet één, maar twee bands als voorprogramma te hebben. My Chemical Romance heeft naast Paramore ook hun vrienden van Billy Talent meegenomen. Deze vier Canadese heren hebben al vaker in Amsterdam gespeeld en zijn duidelijk blij om weer terug te zijn. De punkrock band gaat volledig los en het lukt zanger Benjamin Kowalewicz wèl om het – inmiddels wat groter geworden – publiek te laten springen. Vooral 'Fallen Leaves' doet het erg goed vanavond. Billy Talent laat dan ook zien een smakelijk tussendoortje te zijn, hoewel ze ongetwijfeld meer waard zijn.

Hoofdact My Chemical Romance is de band waarvoor de meeste boys & girls, vele inclusief moeder, zijn gekomen. Helaas duurt het een half uur voordat het podium helemaal is omgebouwd, en is de sfeer die Billy Talent heeft neergezet alweer wat afgezwakt. Als het doek uiteindelijk naar beneden gaat en de banner van MCR zichtbaar wordt, klinkt er een oorverdovend gegil. Dat wordt alleen maar luider als de eerste tonen van 'Dead!' uit de speakers schallen en de bandleden één voor één hun plaatsen innemen.

Vanzelfsprekend worden er voornamelijk nummers van het laatste album The Black Parade gespeeld, waaronder de singles 'Welcome To The Black Parade', 'I Don’t Love You', 'Famous Last Words' en 'Teenagers'. Gelukkig komen er ook een paar publieksfavorieten van het vorige album Three Cheers For Sweet Revenge voorbij, die duidelijk een andere, veel minder bombastische stijl hebben. Het is vooral knallen op 'Cemetery Drive', 'Give em Hell, Kid' en 'You Know What They Do To Guys Like Us In Prison'. Dit keer -helaas- geen nummers van het in 2002 verschenen debuut album.

Verder presenteren de jongens een prima setlist, maar zet de band niet zo’n strakke show neer als een half jaar terug Paradiso. De normaal zo hyperactieve gitarist Frank Iero haalt geen halsbrekende toeren uit, en ook zanger Gerard Way is wat gematigd. Bovendien gaat er regelmatig iets mis, wordt er rommelig gespeeld en is voornamelijk Frank veel met zijn technicus in de weer. Later hoort ondergetekende reviewer van hem dat er problemen waren met het geluid. Hij kon bijvoorbeeld een groot deel van het optreden de drummer niet horen, waardoor hij niet altijd op het juiste moment inzette.

My Chemical Romance is in Nederland niet populair genoeg om in de grotere zalen te spelen. In thuisland Amerika en in Engeland zijn ze ongekend populair en verkopen dit soort locaties makkelijk uit. De volgende keer is het wellicht beter om het bij Paradiso of iets van vergelijkbare grootte te houden. Desnoods twee avonden achter elkaar in verschillende plaatsen. De ongevulde zaal, de geluidsproblemen en de vermoeide band – die al sinds februari non-stop op tournee is – zorgden voor een prima optreden, maar zeker niet meer dan dat. Jammer, ze kunnen zoveel beter.