VERSLAG: Three Days Grace - 21/1 - TivoliVredenburg

Three Days Grace - 21/1 - TivoliVredenburg

Na twee jaar is Three Days Grace terug voor een concert in Nederland. Ondanks het vervangen van de frontman is de Canadese alternatieve rockband erg populair gebleven. De Ronda-zaal van TivoliVredenburg, waar de show plaatsvindt, puilt uit. De show is namelijk stijf uitverkocht. De vocalen en de aanvoering van de muziek moesten worden overgenomen door Brad Walst (de broer van bassist Matt Walst) doordat de originele zanger Adam Gontier de band verliet vanwege zijn gezondheid en aan drugs gerelateerde problemen.

Voordat de hoofdact mag spelen is het eerst de beurt aan de Engelse rockband We Are The Ocean. Hoewel dit niet de minste band is en er goed wordt gespeeld, spat het enthousiasme er bij het publiek nog niet af. Toch weet zanger Liam Cromby de menigte te charmeren en mee te laten zingen met zijn mooie stem. Aan het einde van de set is het publiek toch een beetje warmgelopen.

Wanneer de pauze voorbij is start er een geluidsfragment van een deel van Charlie Chaplin’s speech uit The Great Dictator. Er wordt in verteld dat we geen machines zijn. Dan komt Three Days Grace op en speelt toepasselijk het nummer ‘I Am Machine’. Het is allemaal onderdeel van het thema van het nieuwe album ‘Human’ dat in 2015 uitkwam. Op het album staan concepten over het menszijn, emoties en wreedheid centraal. Muzikaal verschilt het niet veel van het oude geluid. Dat heeft de wissel van zangers wellicht dragelijker gemaakt voor de fans.

Nieuwkomer Brad is erg theatraal. Hij trekt aan één stuk door gezichten tussen de regels van de nummers door en maakt grote gebaren met zijn handen. Dit past erg goed bij de muziek maar maakt het geheel een beetje gemaakt. Bij het tweede nummer ‘Just Like You’ weten we al genoeg. Dit gaat een goede show worden. De zanger heeft qua uiterlijk veel weg van Papa Roach’s Jacoby Shaddix en roept vaak “Keep that moshpit going!”. De fans in het midden van de zaal gehoorzamen aan deze kreet.

Muzikaal gezien staat het als een huis. De ritmesectie sluit perfect aan elkaar aan en de gitarist laat zijn gitaar feilloos zingen. Bovendien heeft hij een erg fraaie baard van 40 centimeter. Het plaatje klopt, de muziek klopt en de sfeer zit er goed in. Ter afwisseling worden er drum- en keyboard-solo’s gespeeld.

Van het nieuwe album doen ‘Human Race’ en ‘Painkiller’ het erg goed bij het publiek maar de klassiekers overtreffen dat natuurlijk. ‘I Hate Everything About You’ en ‘Never Too Late’ worden luidkeels meegezongen.

Uiteindelijk gaat de zaal nog één keer los op ‘Riot’ en is het feestje afgelopen. De die hard-fan heeft op deze avond het beste van het nieuwe album gehoord en de nostalgische muziekliefhebber heeft de bekendste nummers meegekregen. Als Three Days Grace-fan kan je na zo’n show dus tevreden naar huis.