VERSLAG: The View - 26/1 - Sugarfactory

The View - 26/1 - Sugarfactory

Afgelopen herfst heeft The View hun vijfde album Ropewalk uitgebracht, met een Europese tour als gevolg. Vanavond staan de Schotten daarom in Amsterdam om hun indierock voor een redelijk gevulde Sugar Factory te spelen. Al is het inmiddels negen jaar na hun succesvolle debuutalbum Hats Off To The Buskers, het publiek draaft nog steeds voornamelijk op voor de oude nummers.

The Stamp mag vandaag het voorprogramma verzorgen. Het kwartet uit Liverpool speelt indierock die goed aansluit bij de hoofdact, maar mist echter de catchy riffjes en overtuiging die hun noorderburen wel hebben. Dat de vocalen af en toe ietwat vals klinken helpt daar ook niet bij. Het levert een klein half uur op voor het publiek om op te warmen, maar zal verder in weinig herinneringen achterblijven. Ondertussen zit de stemming er goed in bij de voorste rijen en schreeuwt een groep Britten voorin "The View, The View, The View is on fire!", iets wat de rest van de avond na elk nummer van het hoofdprogramma zal worden herhaald.

Ruim twintig minuten later dan gepland start The View terwijl de gordijnen langzaam worden geopend. Hun nummers worden snel achter elkaar aan gespeeld en het begin van de setlist geeft een goed beeld van het oeuvre van de Schotten. Frontman Kyle Falconer neemt zelden de moeite het publiek toe te spreken en wanneer hij dit wel poogt wordt hij overschreeuwd door de enthousiastelingen op de eerste rij. De sfeer mag dan goed zijn, maar ondanks dat The View de Nederlandse popzalen paar jaar niet heeft gezien, is de kleine Sugarfactory verre van vol. De laatste albums zijn ook voorbijgegaan zonder al te veel (media)aandacht en de meeste bezoekers komen voor het oudere werk van de band. Dat is vanavond ook duidelijk zichtbaar. De reactie bij de oude nummers is het uitbundigst en dat is niet geheel onlogisch. De vuistregel bij The View is dat hoe ouder de nummers zijn, hoe hoger het tempo ligt. En waar er de laatste jaren gitaarsolo's en koortjes bij zijn gekomen, is de energie uit het begin niet meer aanwezig. Daardoor is er minder spanning en aandacht bij de wat trage nummers. Toch gaat treedt vanavond geen verveling op door het hoge speeltempo en voldoende variatie. Zo is er een wisseling van de vocale wacht tussen leadzanger Kyle Falconer en bassist Kieren Webster, en komt er een klein akoestisch intermezzo bij 'Face for the Radio'.

Als tegen het einde voornamelijk oud werk langskomt, komt er zowel op als naast het podium meer energie vrij. De bandleden spelen met een grijns en zijn tevreden met de publieksreactie wanneer ze 'Same Jeans' starten, wat nog steeds dé hit is. Als 'Superstar Tradesman' volgt komt de band tot hun traditionele slot. Echter, met de zaal nog vol enthousiasme besluiten ze direct om 'Shock Horror' erachteraan te spelen. Dat nummer levert niet alleen een succesvolle circle pit op maar ook een mislukte stagedive en is de ideale afsluiting van het concert. Een toegift is niet nodig - na bijna twintig nummers in anderhalf uur kan men voldaan naar huis. Zo is The View vanavond toch makkelijk overeind gebleven, al hebben ze dat vooral te danken aan hun oude werk.