VERSLAG: Lucinda Williams - 27/1 - Paradiso

Lucinda Williams

Lucinda Williams is een constante kracht in het Americana genre. In een voorspelbaar tempo ploegt ze productief voort, ongeveer elke twee a drie jaar kunnen liefhebbers een nieuw album verwachten. Deze zijn altijd van een zeer hoog niveau. Zo ook het deze week verschenen The Ghosts of Highway 20. Woensdagavond sluit Lucinda Williams een korte Europese tournee af in Amsterdam.

Ze wordt daarbij begeleid door de mannen van Buick 6 die eerder het voorprogramma verzorgden. De muzikanten passen perfect bij de Americana muziek van Lucinda Williams. De drummer ziet er groots uit in zijn cowboyhoed, maar speelt net zo subtiel als de rest van de band. Zo voorspelbaar goed als de albums van de zangeres zijn, zo voorspelbaar degelijk spelen deze mannen. Hoewel dit op plaat op een gegeven moment kan lijden tot een zekere overdaad aan Lucinda Williams is dat vanavond geenszins het geval. De gitarist speelt prachtig. Regelmatig grijpt hij de ruimte om een uitgebreide gitaarsolo te spelen. Dit gebeurt zonder veel show, maar ook dat past juist bij de sfeer.

Verspreid over meer dan twee uur schittert Lucinda Williams. De bijzondere stem van Lucinda Williams, die altijd licht aangeschoten klinkt met haar dikke Amerikaanse accent, is vanavond in uitstekende vorm. Sterke liedjes volgen elkaar moeiteloos op. Geen wonder dat het hoogtepunt gevormd wordt door Lucinda die solo enkele nummers ten gehore brengt. De charme waarmee ze de teksten van een katheder leest draagt daar alleen maar bij. ‘The Ghosts of Highway 20’ kent een vrij voorspelbaar gitaarritme, maar Lucinda zorgt ervoor dat je minuten lang geboeid blijft luisteren. Dit geldt ook voor ‘Lake Charles’ dat mooier klinkt dan ooit tevoren. Lucinda maakt het nummer klein door het enkel met haar gitarist te spelen. Samen met haar band blaast ze verscheidene oude nummers nieuw leven in. Tijdens ‘Cold Day In Hell’ wordt er een subtiele laag gospel over de rootsmuziek gelegd, terwijl ‘West Memphis’ dankzij het gitaarspel in de stijl van Tony Joe White de sfeer van de Louisiana moerassen ademt.

Naarmate de show vordert maakt de kalmte van de singer-songwriter nummers plaats voor sterkere punkinvloeden. Het aantal gitaarsolo’s neemt toe, maar dat niet alleen. Dit komt in de toegift tot een climax met een knallende cover van The Clash’s ‘Should I Stay or Should I Go’ en Neil Young’s ‘Rockin’In The Free World’. Een uitverkochte Paradiso gevuld met vijftigers die de vuist boos in de lucht gooien tegen alles wat mis in in de wereld. Het is een verrassende uiting van de sociaal geëngagadeerde zangeres die Lucinda Williams is.

In de Americana en rootsmuziek is leeftijd iets dat ervoor zorgt dat de waardering toeneemt. Zo ook bij Lucinda Williams. Hoewel ze kwalitatief altijd goede producten afgeleverd heeft, lijkt ze continu zichzelf te verbeteren. Het meest recente album is ijzersterk en ook live bewijst ze de meest relevante countryzangeres van dit moment te zijn. Lucinda haar stem is met niemand te vergelijken. Samen met Buick 6 combineert ze de betrokkenheid van Steve Earle met de instrumentale loomheid van JJ Cale. Dit snakt naar meer Lucinda Williams, gelukkig maar dat ze vanavond aankondigt in de zomer terug te komen voor meer optredens.