VERSLAG: Echo & The Bunnymen - 30/1 - 013

Echo & The Bunnymen - 30/1 - 013

Met de platen 'Crocodiles', 'Heaven Up Here', 'Porcupine', en 'Ocean Rain' wist Echo & the Bunnymen in de eerste helft van de jaren tachtig zijn stempel te drukken op de muziek vlak nadat de punk dood was. Even venijnig als de Sex Pistols, maar de muziek klinkt ruimtelijker door de gebruikte effecten op de gitaar en meer tempo veranderingen in de drumpartijen. Na de jaren tachtig zijn nog zeven albums uitgekomen waarvan Meteorites uit 2014 de meest recente.

Maar wanneer je de setlist bekijkt lijken de jaren negentig en zeroo's nooit bestaan te hebben. Al tig jaar speelt de band uit Liverpool greatest hits shows met dezelfde nummers. Van enkele creativiteit is dan ook totaal geen spraken. Wat je er voor terugkrijgt is een te geoliede machine die halverwege wegzakt in eigen aangelegde sporen. De show begint sterk met het hoekige 'Crocodiles', dansbare 'Rescue' en de plichtmatige maar uitstekende cover van The Doors' 'Roadhouse Blues'.

Halverwege het optreden zet gitarist Will Sergeant het andere moetje van The Doors in: 'People Are Strange'. Bij de eerste noten wordt de gitarist afgekapt door zanger Ian McCulloch, die vervolgens naar de setlist kijkt en ziet dat de gitarist goed zit. Hij verontschuldigd zich en Sergeant begint opnieuw. Vanaf dat moment blijkt McCulloch wat te vaak zijn rug naar het publiek te keren om een teugje whiskey te nemen. De zanger, icoon back in the days met zijn warrige haar, zonnebril, norse podiumpresentatie én kettingroker, blijkt anno 2016 maar moeilijk te kunnen aarden als rockster. Af en toe neemt hij stiekem een trekje van een e-sigaret. Het zijn de stuiptrekkingen van een rocker die gemuilkorfd wordt door alle regeltjes vandaag de dag.

McCulloch begint naar mate de avond vordert trekjes te vertonen van een stamgast die altijd vervelend wordt wanneer hij te lang in de kroeg blijft hangen. Tijdens 'Bring On The Dancing Horses' wordt er te weinig mee gezongen naar zijn zin. 'You're shite!' klinkt het na het eerste refrein. Bij het tweede refrein schudt hij afkerend zijn hoofd: 'Whats wrong with ya?'. Tegen alle verwachtingen in zorgt het er wel voor dat het stugge publiek vanavond wat losser raakt.

Dat zal ongetwijfeld komen doordat het beste voor het laatst is bewaard. Grootste hit 'The Killing Moon' begint rommelig, maar McCulloch is ondanks alles goed bij stem. Die is zwaarder geworden met de jaren waardoor het nummer een duistere lading meekrijgt, maar prachtig blijft. Met 'The Cutter', volgens de zanger 'The second best song we've ever written', nadert het optreden zijn dronkemans einde. Het is eigenlijk pas bij het allerlaatste nummer 'Lips Like Sugar' dat band en publiek eindelijk met elkaar door een deur lijken te kunnen.