VERSLAG: Foals - 04/02 - HMH

Foals - HMH

Foals smeerden deze avond de sfeer in met een verbazend gladde sound tijdens hun klassieke opener Snake Oil. Je kon goed merken dat de jongens een soepele en voorspelbare set neerstreken met hier en daar een vleugje rauwe melancholie, zoals we die van hen gewend zijn. Het was helder en warm.

Je moet wel man en paard noemen. Als een band zo intiem en rauw in de Heineken Music Hall speelt, dan geniet je al gauw rationeler van de sfeer en setting. Een arena is nu eenmaal groot en laat de muziek juist daarom niet zo dichtbij komen. Doch voelt een ware Foals-liefhebber de emoties in hart en nieren, net als een Holy Fire zeg maar.

Inmiddels krijgt de zaal dankzij Yannis’ volle en geslepen stem een warme sfeer. Spanish Sahara hitte sluipt langzaam de set en zaal binnen. Al passen de zweverige I left my mind in San Francisco lyrics wel echt beter in de ruwere setting van een Paradiso of Melkweg zaal.
Trouwe fans hadden al het voorgevoel dat de show niet die natural glow zou krijgen zoals in de kleinere zaal. Een overweldigend arena gevoel kan wellicht die complexiteit van gevoel net niet zo goed vatten als een intieme setting.

Birch Tree en My Number doen de zaal naar gewoonte gloeien, maar net niet genoeg om de hitte te voelen die er normaal afspat bij deze nummers. Hier en daar een zachte mosh horen er traditiegetrouw bij en zorgen voor een comfortabele voorspelbaarheid. Ook Yannis gooit zichzelf niet volledig, letterlijk en figuurlijk, in het publiek. Op dat ene moment tijdens What Went Down na, maar daar neemt hij ook niet het risico volledig kopje onder te gaan.

Het is mooi, beleefd Brits en zelfs elegant, dat zeker. Philippakis’ stem doet telkens dromen en mijmeren naar herinneringen uit een jong en zomers verleden. We kunnen echter niet ontkennen dat het vooral heel netjes is en zelfs een tikkeltje afgelikt. Niet wat we van de jongens zouden verwachten. Tenzij de Oxford boys iets ouder worden samen met What Went Down. Tijd voor een nieuw album? Ach ja, oude liefde roest niet, maar proeven dat ze de wereld al enkele keren waren rond gereisd kon je zeker.

Bij Knife in the Ocean bloeiden de stemmen van zowel de zanger als het zingende publiek en dropen emoties eraf alsof je in een boiler room van melancholie stond. De band bestaat al lang niet meer uit jonge veulens, maar is zeker uitgegroeid tot een groep elegante en mature jongens. De kracht en samenhang zijn er werkelijk harmonieuzer op geworden. Ook misten we af en toe die wild and free momenten, het had zijn schoonheid, zo eventjes langer stil staan bij Foals en hun nummers. Behalve bij Two Steps, Twice dan. Daar gaan ze als afsluiter in gallop doorheen en nemen zo ook hun publiek mee naar een wild en helder einde.

Tekst: Marije Leeuw en Angela Donskaia