VERSLAG: The Rifles - 10/10 - Melkweg

The Rifles - 10/10 - Melkweg

Tien jaar na het succesvolle debuut No Love Lost zijn The Rifles in Amsterdam. Met het onlangs uitgekomen vijfde album Big Lif treden ze op een redelijk gevulde Oude Zaal van de Melkweg.

Alhoewel er veel veranderd is in het laatste decennium, geldt dat niet voor de muziek van The Rifles. Door de jaren heen is het tempo wel eens gewijzigd en is er soms een strijker toegevoegd, maar daar houdt het bij op. De succesformule van The Rifles is - terecht - ongewijzigd gebleven: intro van uptempo drums, vervolgens catchy gitaarriffjes en dan refreinen die je doen terugverlangen naar de hoogtijdagen van de Britse indie. En dat alles in nog geen drie minuten.

Dat is dan ook vanavond het recept, waarbij het concert direct een kickstart krijgt via 'Heebie Jeebie'. Snelle indierock zonder verdere poespas: precies zoals je verwacht van The Rifles. Er wordt in hoog tempo doorgespeeld en frontman Joel Stoker beperkt de praatjes tot het broodnodige. Helaas is Stoker in het begin zoekende naar zijn stem. Opvallend genoeg vindt hij die terug bij de oudere nummers, die daardoor de uitvoering krijgen die ze verdienen. Want dat is duidelijk, de nummers van de eerste twee albums worden het scherpst gespeeld en worden daardoor nog uitbundinger ontvangen dan normaal. De laatste drie albums zijn nu eenmaal van mindere kwaliteit en wat er vanavond van gespeeld wordt komt niet altijd even goed uit de verf. Sommige nummers klinken wat vlakker dan op de plaat, andere missen de subtiliteiten die de studioversies juist zo aangenaam maken. Desondanks speelt de band strak en vermaakt het publiek zich prima. Dat verandert wanneer er een akoestisch kwartier wordt ingezet. Het voelt als een verplicht nummer en zo klinkt het ook, wat mede wordt veroorzaakt door dat gitarist Lucas Crowther de vocalen op zich neemt en dit niet al te verdienstelijk doet. Zijn stem is weinig imponerend en de zang is onverstaanbaar. De aandacht vanuit het publiek sijpelt langzaam weg, maar komt terug wanneer Stoker de microfoon weer overneemt en 'Spend A Lifetime' zingt. Juist, een nummer van het eerst album. Het blijkt de opmars naar een uitstekende tweede helft te zijn. Bij 'Winter Calls' (The Libertines zijn nooit ver weg) danst iedereen en 'Romeo & Julie' blijkt de perfecte afsluiter te zijn. Op dat moment is de actieve doch amicale moshpit in de zaal al even aan de gang en staat een groot deel van het publiek mee te springen. Het meezingmoment op het einde van het nummer wordt dan ook gretig aangepakt en in de zaal hangt een vrolijke sfeer.

Die sfeer blijft ook tijdens de toegift. Met achtereenvolgens de klassiekers 'Local Boy' en 'She's Got Standards' krijgt het publiek alles waar het om vroeg. Maar ook de band zelf lijkt blij te zijn met het optreden en de publieksreactie; er kan zelfs een zeldzaam lachje vanaf bij Stoker. Met 'Under & Over' krijgt de avond een passende, definitieve, afsluiter. Het is het einde van een uitstekende avond Britse indierock. Memorabel was het vanavond niet, daarvoor was er een teveel aan weinig opvallende momenten. Maar zeker door het laatste half uur loopt het publiek met een goed gevoel de koude nacht in.