VERSLAG: DIIV - 11/04 - Paradiso

Diiv - 28/09 - Paradiso

Het grillige karakter van Diiv's Zackary Cole Smith weet de boel op scherp te zetten. Eigenlijk had dit concert op 11 april plaats moeten vinden, maar de frontman met een verslaving verleden, liet kort voor aanvang verstek gaan. Vervolgens speelde Diiv wel op Best Kept Secret een paar maanden later. Die show werd goed ontvangen, dus leek er weer wat licht te komen aan het eind van de donkere tunnel, waar Smith maar moeizaam lijkt uit te komen. Duistere periodes staan centraal op de nieuwe plaat 'Is The Is Are', die vier jaar op zich heeft laten wachten. Met ieder positief punt dat verschijnt of te melden valt, lijkt de indielieveling niet te weten hoe hij daar mee moet omgaan. Er wordt vanavond ook weer geworsteld. Soms angstig, soms teder. Paradiso is goed gevuld voor de goedmaaksels die Smith en zijn vier bandieten te bieden hebben. Maar uiteindelijk weet niemand of het aan of uit is tussen band en publiek.

In een mega grote zwarte blouse, zwarte hoed en een wijde gekleurde broek komt de frontman het podium opgelopen op een manier waarbij er direct wat vertwijfeling in de zaal voelbaar is. Het oogt verre van fris en naarmate de show vordert worden de twijfels bevestigt. Niet alleen hij, maar ook de overige leden lijken nauwelijks te weten waar ze zijn. Wie ze zijn en waar ze vandaan komen, moet dan ook om de twee nummers gezegd worden. Na de achtste keer 'We're Diiv, from New York City' heerst er een meligheid in de zaal. Bij de dertiende keer vergeet de frontman waar ze vandaan komen en klinkt er om me heen de sarcastische vraag waar ze nou vandaan komen.

Het is sneu om iemand te zien lijden, maar deze vertoning is gewoon triest. Niet triest uit medelijden, maar triest uit frustratie. Want medelijden heeft de frontman al genoeg met zichzelf: 'I feel so bad', 'I don't know if I'm gonna survive tonight' en zo gaat het tussen de nummers maar door. Het is hem er net iets te graag om te doen om te eindigen als zijn grote idool Kurt Cobain. Cobain die zijn problemen eruit brulde of een gitaar kapot mepte. Die spanning mis je volledig bij Smith die bedeesd en bescheiden zingt, neerzakt bij de drummer omdat hij niet meer kan blijven staan. Hij gedraagt zich als het zeikerige jongetje van de klas, wat eens een goede schop tegen z'n kloten verdient. Met z'n aanstellerigere 'I'm Not Good'.

De muziek klinkt namelijk over de avond gezien fantastisch. Met vroeg in de set al enkele favorieten als 'Is The Is Are', 'Under the Sun' en 'How Long Have You Known?'. De dromerige gitaren komen uitstekend naar voren. De enige die echt fris lijkt is de drummer. Die de boel strak bij elkaar houdt met zijn indrukwekkende slagen. Die constante factor doet de band goed en zorgt er voor dat de vaart in de nummers blijft. Helaas halen alle onderbrekingen de vaart uit de rest van het optreden. Het enige vuur wordt eigenlijk pas gebracht bij het laatste nummer 'Doused', wat lekker gejaagd gespeeld wordt door de gehele band.

Muzikaal gezien krijgt de band dus een dikke voldoende, maar over de gehele show gezien blijft het twijfelachtig. Het is typerend voor Diiv. Typerend voor een tweede kans die een mens krijgt. Maar mensen maken nou eenmaal rare keuzes en zijn hardleers in een relatie. En wij als publiek bouwen aan een relatie met een artiest en vice versa. We kwamen voor de goedmaakseks. Dus misschien moeten we het nog een keer proberen Zackary Cole Smith? Maar dan tapen we van te voren wel je mond dicht.