VERSLAG: Dixie Chicks - 19/04 - Heineken Music Hall

Dixie Chicks – HMH – 19/4/2016

Je zou het niet zeggen als je de dames van de Dixie Chicks op het podium van de Heineken Music Hall ziet staan, maar hier staat een band met de nodige controverses op haar naam. Met hun politieke standpunten staan ze vrij ver van de redneck country clichés waar veel van hun genregenoten aan voldoen. Een uitspraak over de toen zittende president Bush leidde er zelfs toe dat hun populariteit in delen van de Verenigde Staten een duikvlucht maakte, vooral in de countrywereld. Dat weerhield hen niet om van het winnen van country-prijzen over te stappen naar het winnen van Grammy's. Na een afwezigheid van enkele jaren betreden de Chicks weer het podium, waarbij Amsterdam de derde halte is van hun MMXVI-wereldtournee. De HMH is twee dagen achter elkaar uitverkocht. Met de populariteit alhier lijkt het dus wel goed te zitten.

Vanavond is de eerste eigen show op Nederlandse bodem, en daar trekken de Dixie Chicks alles voor uit de kast. Vanaf de eerste tonen van ‘The Long Way Around’ is duidelijk dat de dames een grootse show voor het Nederlandse publiek in petto hebben, waarbij het geluid ook nog eens erg goed is. Het is tenslotte niet altijd dat ieder bandlid in een band van acht man zo goed te horen is. Maar hoe mooi de beelden op het levensgrote scherm ook zijn, en hoe hevig de lampen ook tekeer gaan, het draait vanavond toch echt om de muziek die de virtuoze dames produceren, en die is dik in orde.

De Dixie Chicks hebben geen nieuw album uit, dus het publiek wordt getrakteerd op een greatest-hits-show en is daar gezien de reacties en het meezingen erg tevreden mee. Daarnaast komen er ook de nodige covers voorbij, waarvan ‘Video Games’ van Lana Del Rey de meest verrassende keus is. Het origineel evenaren ze niet, maar het komt dicht in de buurt. Ook van Patti Griffin worden meerdere nummers gespeeld, waarbij vooral ‘Don’t Let Me Die in Florida’ tijdens het akoestische intermezzo er uitspringt. Dat intermezzo vindt halverwege de show plaats. De ombouw wordt op de klanken van 'Ace of Spades', inclusief banjo, gedaan. Het podium wordt daarbij een stuk kleiner gemaakt, wat zorgt voor een intiemere sfeer. De dames beginnen met zijn drieen aan het nummer ‘Travelin’ Soldier’ waarna de rest van de band zich bij hen voegt.

Het is allang duidelijk dat de Dixie Chicks zich op het gebied van instrumentbeheersing niet hoeven te bewijzen, maar bij 'White Trash Wedding' slaan de vlammen bijna uit de viool en de banjo. De band lijkt er onderling ook veel lol in te hebben. Terwijl de huiskamer weer wordt opgeruimd speelt het drietal een instrumentale bluegrassmedley bestaande uit nummers van onder andere Beyonce en The White Stripes. Dit is niet het beste deel van de show - de dames hebben tenslotte zelf genoeg goede nummers - maar het is wel een vermakelijk intermezzo.

Met de show weer in volle gang komen favorieten als 'Landslide' en ‘Cowboy Take Me Away’ ook nog voorbij. Na luid gejuich sluiten de Chicks het concert nog af met een toegift van 'Not Ready To Make Nice' en Ben Harper-cover ‘Better Way’. Dit zijn beide nummers met een betekenis die verwijst naar het eerdergenoemde incident. Duidelijk is dat de dames nog steeds geen blad voor de mond nemen.

Deze eerste eigen show op Nederlandse bodem toont aan dat het jammer is dat dit pas de eerste eigen show op Nederlandse bodem is. Het valt niet te ontkennen dat de show enorm gelikt is, maar de combinatie van goede muziek gemaakt door topmuzikanten, een geweldige show en niet onbelangrijk: goed geluid maakt dat de Dixie Chicks gerust nog eens terug mogen komen.