VERSLAG: Radiohead - 20/05 - Heineken Music Hall

Radiohead - 20/05 - Heineken Music Hall

Radiohead speelt vanavond hun eerste liveshow sinds 2012 en dat zullen we weten. Alle zichzelf respecterende muziekmedia zijn aanwezig en Pitchfork verzorgt zelfs een liveblog. De Heineken Music Hall binnenkomen was geen sinecure. Kaarten waren verkocht op naam en iedereen moest twee keer zijn of haar kaartje met legitimatie tonen om toegelaten te worden. Toch is het idee dat er geen handelaren zijn die over de ruggen van echte fans veel aan deze show verdiend hebben, de paar minuten extra in de rij meer dan waard.

Radiohead doet deze tour, rond de release van album 'A Moon Shaped Pool' maar een handvol zaalshows in Europa. Dat Amsterdam zich mag verheugen op maar liefst twee concerten in de relatief kleine Heineken Music Hall mag een klein wonder heten. Tien jaar geleden stonden de Britten ook al twee keer in de bierhal, maar toen voelde dat een stuk logischer dan nu.

Net iets over half negen komt Radiohead het podium op onder begeleiding van een sample van een interview met Nina Simone: ' I'll tell ya what freedom is to me: No fear! I mean, really—no fear. If I could have that half of my life...no fear.' Radiohead neemt dit motto vanavond ter harte en voelt zich volledig vrij hun show zo in te richten als ze zelf willen. Dat betekent geen enorme visuals of lichtshow op het podium, geen strijkorkest, waar op basis van het laatste album wel op gehoopt werd en bijna geen crowdpleasers op de setlist.

De show begint met de integrale vertolking van de eerste vijf nummers van het nieuwe album. 'Burn the Witch' komt wegens het ontbreken van de strijkers minder hard binnen dan op het album, al wordt het gemis knap opgevangen door Johnny Greenwood die met een strijkstok zijn gitaar bespeelt. Opvallend is ook dat Radiohead met Clive Deamer weer een tweede drummer op het podium heeft staan. Sinds 'King of Limbs' staat de Portishead-drummer Radiohead live met enige regelmaat bij.

Na vijf nummer 'A Moon Shaped Pool' valt een last van de schouders en volgt een dwarsdoorsnede van de laatste 15 jaar Radiohead, aangevuld met 'My Iron Lung' dat een fantastische oudere gitaaruitbarsting betekent. Er is zoals gezegd niet gekozen voor de crowdpleasers, maar gewoon voor wat Radiohead mooi en de moeite waard vindt om te spelen. Ook dat is een vorm van vrijdheid. Het is mooi om Radiohead zo gretig en vol speelplezier te zien. Van een schitterend 'There There' tot lang uitgesponnen 'Everything in its Right Place'. Van het bezwerende 'the Gloaming' tot de dance-out van Thom op 'Identikit' en de drie drummers bij 'Bloom'. Hier staan zes vakmannen op het podium die bewust niet voor de makkelijke weg kiezen.

Enige minpunt vanavond is dat er tussen de nummers steeds een relatief lange ombouwtijd nodig is. Deze vindt steeds plaats onder vol podiumlicht met veel technici op het podium. Het haalt telkens een hoop van de magische sfeer van het vorige nummer weg. Het is de eerste show van de tour, dus het is te verwachten dat dit nog verbetert.

Toch zal er vanavond niemand zijn die zich na bijna twee en een half uur Radiohead bekocht voelt. Het was een fantastische trip die muzikaal steeds opnieuw de diepte inging. We zijn jaloers op de mensen die dit morgen in de Heineken Music Hall ook mogen ondergaan.