VERSLAG: Suuns - 20/05 - Melkweg

Suuns houdt zijn hoge niveau vast

Fans die uren voor aanvang van het concert voor de deur zitten, live blogs etc. Door alle heisa rondom de start van Radioheads tour in Amsterdam zou je bijna vergeten dat er in de andere Amsterdamse popzalen ook van alles gaande is. Suuns bewijst dat dit onterecht is. Met hun mix van pulserende krautrock, elektronica en bijtende gitaarlijnen wisselen de Canadezen af tussen beklemmende en grillige momenten.

Onlangs bracht Suuns na drie jaar zijn derde eigen album uit: Hold / Still. De periode tussen Images Du Futur en Hold / Still stond deels in het teken van een project met Jerusalem In My Heart. Klanken van het album dat uit deze samenwerking voortkwam, dienen als intromuziek. Vervolgens ligt de focus op het hier en nu. Het leeuwendeel van de set speelt Suuns recent werk.

Die nieuwe nummers zitten er over het algemeen al goed in. Het heerlijk trage ‘Instrument’, waarbij toetsenist Max Henry met een golf van lage klanken de basis spannend maakt, is een typisch Suuns-nummer. De Canadezen hebben geen haast, werken rustig toe naar een moment waarop alle instrumenten en Ben Shemie’s zang in elkaar grijpen. Zijn karakteristieke stemgeluid – volgens critici is het vooral mompelen wat hij doet – maakt Suuns tot wat het is: een band die ver boven het maaiveld uitsteekt.

Met ‘2020’ van Images Du Futur is er al vroeg sprake van een hoogtepunt. Een rechtlijnige beat vormt het startpunt, waarna vooral de sirene-imitatie op gitaar de aandacht op zich eist. Langzaam maar zeker ontwikkelt het nummer zich tot een dampende krautrockkraker. Het licht activistische ‘Resistance’ - Resist! Resist! Resist! - bewijst nog maar eens dat ook het nieuwe materiaal van een dergelijk niveau is.

Enkel het tegendraadse ‘Brainwash’ komt niet volledig tot zijn recht. Na de rustige gitaarklanken en zang in de intro zijn de zware stoten die Henry uit zijn apparatuur laat komen weliswaar indrukwekkend, maar slagen ze er niet in om diegenen in het publiek, die geen aandacht voor de muziek hebben, stil te krijgen. Of dat echt aan de band ligt is een tweede.

Het grillige ‘Powers Of Ten’ is na dit alles een gedroomde afsluiter. Nog een laatste keer haalt de band alles uit de kast. De overstuurde gitaren en elektronica gaan gepaard met een getergd klinkende Shemie. Wederom lost Suuns de hoge verwachtingen in.