VERSLAG: Mumford and Sons - 23-05 - Ziggo Dome

Mumford and Sons imponeren niet in Ziggo Dome

Met het derde album Wilder Mind maakten Mumford and Sons duidelijk dat ze klaar waren met de banjo. In de plaats kwamen elektronische rocknummers die meer in het oeuvre van Coldplay en U2 lijken te horen. Hoewel de nummers niet misstaan in de grote Ziggo Dome komen ze minder binnen bij het publiek. Alleen de hits van de eerste twee albums worden luidkeels meegezongen. Zodra er nieuw werk gespeeld wordt, met uitzondering van Believe, wordt er grotendeels door het publiek bijgekletst.

Mooi moment is het wanneer de Senegalese Baaba Maal, waarmee onlangs de EP Johannesburg is uitgebracht, het podium opstapt. Hij zet Si Tu Veux in, een nummer dat bij het publiek niet bekend is en waar weer doorheen wordt gepraat. Ook is het bij tijden niet helemaal zuiver gezongen. Pas wanneer recente singel There Will be Time wordt ingezet is de aandacht van het publiek weer getrokken.


De keuze van de nummers lijkt af en toe wat willekeurig. Van het eerste album worden slechts drie nummers gedaan en singel Babel van het tweede album wordt ook niet gespeeld. Wat ook niet helpt is dat er halverwege het optreden een lint wordt getrokken door twee kanten van het publiek waardoor er een looppad voor de band ontstaat. Zanger Marcus Mumford rent er doorheen tijdens The Cave maar omdat de beveiligers de komende drie nummers het publiek uit elkaar blijven houden weet het publiek dat er meer komt. Rondom dit looppad wordt druk gespeculeerd of de hele band er wellicht door komt lopen waardoor de aandacht voor de nummers die op het podium worden gespeeld compleet verslapt. Het prachtige en intieme Dust Bowl Dance van het eerste album komt daardoor nauwelijks over bij het publiek. Het nummer, dat altijd in een bak melodieuze herrie eindigt, blijkt het einde van de reguliere set.


De verwachting dat de band het publiek inkomt wordt waargemaakt. Als een stel helden worden ze ontvangen door het publiek en betreden het kleine podiumpje achterin de zaal. Daar schijnen ze Cold Arms akoestisch te spelen. Hier is echter niets van te horen als je daar verder dan tien meter vanaf staat. Gelukkig gaan ze terug naar het podium om daar nog twee nummers te spelen. Een nieuw nummer met wederom Baaba Maal en als afsluiter meezinger I Will Wait van tweede album Babel. Na krap 1,5 uur blijkt het concert dan echt afgelopen te zijn. Muzikaal was het fantastisch als altijd maar door de rommelige set komt het niet echt goed over.