VERSLAG: The Melvins - 06/06 - Paradiso

The Melvins - 06/06 - Paradiso

Zonder The Melvins had rockmuziek er wel eens heel anders uit kunnen zien. Zo was het zanger/gitarist Buzz Osborne die ooit Dave Grohl aan Kurt Cobain voorstelde. Maar vooral muzikaal hebben de heren hun sporen nagelaten als één van de grondleggers van grunge, sludge metal en vast ook andere stijlen waarmee ze talloze bands beïnvloed hebben. Je zou dus kunnen stellen dat er vanavond legendes op het podium van Paradiso staan.

Osborne - of King Buzzo - die er nog altijd uitziet als een champignon, Dale Crover en Steven McDonald openen de avond met ‘Eye Flys’, en het wordt meteen duidelijk wat we vanavond kunnen verwachten. Zware riffs afgewisseld met uitbundige noise, gespeeld door een band die zich, ondanks dat ze al sinds 1983 bestaan, volledig in het zweet werkt. Bijna zonder pauze gaan The Melvins over op ‘Deuce’ van Kiss, de eerste van een flink aantal covers dat deze avond voorbij komt. Natuurlijk spelen de heren deze een stuk feller en rauwer dan we van Kiss gewend zijn. De rest van het optreden blaast de band bijna zonder adempauze door; het ene nummer is nog niet afgelopen of het volgende wordt alweer ingezet. Trage, slepende nummers worden afgewisseld met snelle punk, en de urgentie is altijd aanwezig.

De basnoten van McDonald doen de ingewanden van het publiek trillen. Oordoppen zijn vanavond dan ook zeker een aanrader. De bassist kijkt alsof hij iets te veel verdovende middelen op heeft, wat waarschijnlijk ook het geval is. Desondanks beweegt hij van rockpose naar rockpose en legt hij een solide fundering neer. Ook King Buzzo staat nauwelijks stil. Als hij geen zware monsterriffs aan het spelen is, schreeuwt hij wel de longen uit zijn lijf. Drummer Dale Crover maakt het zichzelf ook niet makkelijk. Hij is niet het type drummer dat de rest van de band alleen maar begeleidt. Net als de bas en de gitaar is het drumstel in The Melvins gewoon een leadinstrument.

Dus hoe kunnen we een avond Melvins samenvatten? Waarschijnlijk iets met riffs, riffs en nog meer riffs, gespeeld door een legendarische band die na 33 jaar nog altijd even fel is als jaren geleden. Het is bijna raar te noemen dat een band die zo invloedrijk is Paradiso niet uitverkoopt. Een verklaring daarvoor is mogelijk dat ze, naast invloedrijk, ook compromisloos en onvoorspelbaar zijn. Het optreden van vanavond toont aan dat ze dat vooral moeten blijven, en dan weet de echte muziekliefhebber de weg naar The Melvins wel te vinden.