VERSLAG: Damien Rice - 07/07 - Paleis Soestdijk

Damien Rice, Paleis Soestdijk

We keken best even raar op toen er, een maand of vier geleden, opeens een concert van Damien Rice werd aangekondigd. Niet zozeer vanwege de singer/songwriter zelf – Rice staat de laatste jaren tenslotte regelmatig op Nederlandse bodem – maar vooral vanwege de locatie. De tuinen van Paleis Soestdijk, om precies te zijn.

Het is een prachtig aangezicht: wanneer je strak voor je kijkt, zie je de Ier uiterst geconcentreerd op zijn gitaar tokkelen, terwijl een blik naar links of rechts zicht op het prachtige witte paleis en diens tientallen zuilen oplevert. Maar de omgeving kan nog zo mooi zijn, als iemand de aandacht op zich weet te vestigen, dan is het Damien Rice wel. Daar heeft-ie geen band voor nodig, dat blijkt wel tijdens de ontzettend intense vertolking van ‘Trusty and True’, waarbij Rice zichzelf op onorthodoxe wijze op een accordeon begeleidt.

Het is een van de vele hoogtepunten in de twee uur durende set, waarin ook een heleboel ruimte is voor praatjes, zoveel wordt al snel duidelijk. “Sorry if I’m talking too much, the last time I played Amsterdam I didn’t say a fucking word.” De trouwe fan weet gelijk waar-ie op doelt: zijn optreden in Carré, pakweg anderhalf jaar geleden, waarin Rice inderdaad van begin tot eind zijn kaken stijf op elkaar hield. Dat kwam door een slecht humeur, zo vertelt-ie vanavond. En dus heeft ie, volgens hem, iets goed te maken. Die praatjes tussendoor, voorafgaand aan bijna ieder liedje, zijn heel leuk en amusant – de beste man beschikt over een fantastische dosis humor – maar zorgen er wel voor dat je je als luisteraar niet volledig in het optreden mee kan laten zuigen.

Het is een klein smetje op een verder uitstekende set, zoveel is duidelijk. Damien Rice onderstreept vanavond weer eens hoe waanzinnig muzikaal hij is. Neem ‘9 Crimes’ bijvoorbeeld, dat iedereen hier kent als een tergende tranentrekker, gespeeld op de piano, maar in de tuinen van Paleis Soestdijk, speelt hij ‘m gewoon op gitaar, waardoor-ie ervoor kan zorgen dat het liedje compleet van de rails vliegt. Al krijsend en raggend breit hij een einde aan het liedje, iets dat hij een uur later nog een keer flikt. Dat doet hij met een ongekend overdonderende, tien minuten durende versie van ‘It Takes A Lot To Know A Man’, waarin de veertiger uiteindelijk maar liefst vijf instrumenten in zijn eentje in speelt en over elkaar heen laat lo(o)pen. Een fagot, zowel een akoestische als een elektronische gitaar, drums en een klokkenspel, mocht je je afvragen wat die instrumenten dan zijn.

Als hij dan daarna in de toegift ook nog eens gelijk ‘The Blower’s Daughter’ in zet, waarbij de IJslandse Gyda Valtysdóttir – zangeres van het naar haar voornaam genoemde voorprogramma en bovendien onderdeel van de band múm – het deel van Lisa Hannigan (best verdienstelijk) voor haar rekening neemt, mag je gerust spreken van een magische avond. Een optreden van vorstelijke proporties.