VERSLAG: Frontline Assembly - 26/7 - Melkweg

Frontline Assembly - 26/07 - Melkweg

Dat Canadezen meer kunnen dan alleen ijshockeyen bewijst meneer Bill Leed (echte naam: Wilhelm Anton Leeb). Deze veertiger begon zijn muzikale carrière ooit in de band Skinny Puppy, maar vormde al snel zijn eigen: Front Line Assembly (FLA). Ook deze EBM formatie verveelt hem echter alweer snel en er volgen veel zijprojecten. De meeste bleven underground, maar met Delerium werdt hij bekender dan al zijn eerdere projecten door met het nummer “Silence” eind jaren ’90 een mega hit te scoren. Helaas voor Leed bleef het bij één hit en trommelde hij vervolgens wat leden op om weer actief te worden met FLA.

Voordat de hoofd-act het podium mag betreden is het de beurt aan hun support. Niet eentje die de Melkweg willekeurig heeft uitgekozen, maar één die al de hele tour mee is, Portion Control. Net als de headliner draait deze al een aantal jaren mee (zevenentwintig!) en dit is dan ook te zien aan zanger John Whybrew die met zijn bierbuikje, kalend hoofd, wijd rood shirt en een bruine broek niet bepaald getuigd van enige hipheid. Gelukkig heeft ook het duo dit door en speelt voor de kritische kijker projectie af tijdens het gehele optreden. De beelden zijn echter niet erg spectaculair en voegen maar weinig toe. Het totaal beeld valt tevens tegen, van een band met zo’n lange geschiedenis zou je meer verwachten.

Ook de zanger van Front Line Assembly is niet de jongste meer, maar deze pakt het slimmer aan; Hij heeft wat jonge koppies uitgenodigd om hem te vergezellen op het podium. Aan de ene kant lachwekkend - omdat deze nog niet eens waren geboren toen de band werd opgericht - maar het werkt wel. Met deze is de frontman voorafgaande nog even de stad in geweest en dat beviel blijkbaar, “We all love Amsterdam, the city of the green stuff!”

FLA heeft tientallen albums uitgebracht en heeft nummers genoeg voor de Amsterdamse show. Het publiek reageert op alle even enthousiast en zelfs de samples worden luidkeels meegezongen. Op het podium zelf gaat het er helaas wat rommelig en ongeorganiseerd aan toe. Na elk nummer gaan de koppen bij elkaar om wat dingen te bespreken. Heeft hun moeder dan nooit geleerd dat fluisteren in gezelschap niet netjes is?

Toen de show van vandaag geboekt werd was het even afwachten. Kunnen de bandleden anno 2007 wel een headline show aan? Wie naar de zaal kijkt ziet dat dit geen probleem voor de band is, oude en jonge fans hebben de Melkweg goed gevuld.
Blijkbaar leeft het genre nog genoeg onder de fans, dat we binnenkort meer van deze acts in onze hoofdstad kunnen verwachten.