VERSLAG: Sturgill Simpson - 23/09/16 - Paradiso

Sturgill Simpson

In 2013 maakte Sturgill Simpson diepe indruk met zijn album Metamodern Sounds In Country Music. Jarenlang kwam er enkel gepolijste, veel te gelikte country uit Nashville. En dit? Dit is rauw en emotioneel. Sturgill Simpson heeft een puur geluid dat doet denken aan mannen als Waylon Jennings en Merle Haggerd. Mannen uit tijden dat country artiesten nog echte outlaws waren.

Geen wonder dat de verwachting voor de derde cd hoog lagen. Simpson laat zich echter door niemand sturen. Als iedereen country verwacht, dan komt Sturgill met een soulvolle ode aan zijn pasgeboren zoon. De country duikt hier en daar op tijdens A Sailors Guide To Earth, maar samen met de blazers van het beroemde Daptone label levert Sturgill vooral een echte soulplaat af. Eén plaat die zich bovenal gemakkelijk kan meten aan haar voorganger.

Eerder dit jaar bezocht Sturgill Simpson al Nederland. Speciaal voor Amsterdam komt de Amerikaan vrijdag terug naar Paradiso. Zijn band is helemaal in lijn met de laatste plaat. Er staan onder andere drie blazers en een Hammond orgel op het podium. Hoe sterk de nieuwste plaat ook is, het eerste uur lijkt het alsof deze nooit is verschenen. We horen covers en ouder werk. De blazers kleuren de emotionele country mooi in. Dit blijkt onder andere in hoogtepunt ‘I Never Go Around Mirrors’. De country klassieker uit 1974 werd bekend in de versie van Lefty Frizzell. Sturgill vult de typische country snik heerlijk in. Zijn zuidelijk accent sluit perfect aan bij de dramatische teksten. De blazers duiken gebalanceerd op.

Het blijk allemaal opwarming. Na goed één uur spelen duikt de dreigende piano introductie van ‘Welcome To Earth (Pollywog)’ op. Sturgill verwelkomt met liefde zijn zoon op aarde: ”Wish I’d Done This Ten Years Ago, But How Could I Know That The Answer Was So Easy”. Het vormt de introductie tot het integraal spelen van het album. Live sluit de afwisseling tussen de ingetogen country, uitgelaten blazers en swingende rock ’n roll nog beter op elkaar aan. De rol van de blazers groeit verder. Hoogtepunt wordt gevormd door het krachtige ‘Brace For Impact (Live A Little)’. Op plaat al een meeslepende meezinger, vanavond wordt de swing er nog iets meer ingebracht. Al jammende groeit het nummer in haar live versie. Het resultaat is een soulstamper die ook bij de Rolling Stones niet zou misstaan.

Met het laatste nummer van A Sailors Guide To Earth onderstreept Sturgill Simpson nogmaals zijn status. Waar de commerciële hitmachines uit Nashville zich verre van de politiek houden doet Simpson tijdens ‘Call To Arms’ een politieke oproep. Hij waarschuwt zijn zoon voor de zinloosheid van het leger en roept op zich te bevrijden van de media. Dit wordt ondersteund door een knallende rock ’n roll waar de muzikanten nogmaals het beste in zichzelf naar boven halen. ”They Serve Up Distractions And We Eat Them With Fries” zingt Sturgill.

Sturgill toont aan dat je om country te redden je breder dan het genre mag kijken. Wij horen een stukje New Orleans, dreigende psychedelica en knallende gitaarsolo’s. Sturgill is misschien niet de outlaw die Waylon Jennings is, maar hij is wel het muzikale genie dat zo lang gemist is. De combinatie van de emotionele openheid naar zijn zoon, de politieke boodschap en de snik in zijn stem maakt dat Sturgill van een unieke klasse is die nog lang aan de top van het genre zal blijven staan.