VERSLAG: The Robert Cray Band - 20/10 - Paradiso

Robert Cray

Robert Cray zelf zal niet door hebben dat hij de vreemde eend in Amsterdam is vanavond. Terwijl de stad is volgestroomd met elektronische liefhebbers voor het Amsterdam Dance Event (ADE) staat de blueslegende in de Grote Zaal van Paradiso. Ook tijdens het optreden gaat het festival door in de kleine zaal. De harde bassen klinken je in de hal tegemoet. De grote zaal is echter stijf uitverkocht. Alle bluesliefhebbers houden vier stand tussen het elektronische geweld. De sfeer in Paradiso is echter rumoerig. Je vraagt je af of dit komt door het feestgevoel dat in de stad hangt of dat er enkele verdwaalde bezoekers van ADE bij Robert Cray zijn beland.

De Amerikaan scoorde eind jaren ’80 enkele bescheiden hitjes. Met zijn combinatie van magnifiek gitaarspel en soulvolle producties is hij sindsdien niet meer weg te denken uit de blues. Nederland wordt regelmatig aangedaan. Cray kan hier op een vaste fan schare rekenen. Na de vorige keer in Amsterdam Carré bezocht te hebben, staat hij nu weer in de tot poptempel verbouwde kerk.

De twee mannen van The Damned and Dirty verzorgen een voortreffelijk voorprogramma. De heren wonnen al verscheidene prijzen. Dit blijkt geheel verdiend. The Damned and Dirty speelt een rauwe interpretatie van de blues. De eerste paar nummers worden gespeeld door Micha Springer op gitaar en Kevin de Harde op mondharmonica en zang. Ondanks de minimale begeleiding klinkt de deltablues donker en opzwepend. Met drums erbij swingt de muziek nog net een stukje meer. De heren combineren het moderne geluid van bands als The Black Keys met authentieke deltablues van grote mannen als Muddy Waters.

Na een korte introductie begint Robert Cray vervolgens zijn optreden. De bluesgitarist gaat gelijk van start met zijn kenmerkende geluid. De drums zijn relaxed, het Hammond orgel jankt overal heerlijk tussendoor en Robert Cray staat de band kalm te leiden. Zijn zang is afwisselend funky en jazzy. Hetzelfde geldt voor het gitaarspel. Het is duidelijk dat hier een van de beste gitaristen van de wereld staat die zonder veel uiterlijk vertoon zijn solo’s speelt.

Dit komt het beste tot haar recht in de kalme nummers. Prachtig is het lang uitgesponnen ‘The Things You Do To Me’. Het nummer heeft een langzaam voortkabbelend ritme. De Hammond orgel brengt na elk couplet een korte riedel. De stem van Robert Cray klinkt laag en langzaam vertelt hij zijn verhaal. Tussendoor schitteren enkele solo’s het nummer op. Het is opvallend dat Robert Cray vanavond kiest voor verscheidene opzwepende nummers. Er wordt relatief veel met funk geflirt. Het valt Robert Cray niet kwalijk te nemen aangezien een tweede intiem hoogtepunt wordt verpest door enkele bezoekers. Halverwege ‘Right Next Door (Strong Persuader)’ schroeft de band het geluid helemaal terug. Langzaam bouwt het gezelschap naar een subtiele solo van de gitarist toe. Het geroezemoes en daarop volgende gefluit om het stil te krijgen heeft als resultaat dat Cray helemaal uit zijn focus is. Het nummer moet helaas vroegtijdig stopgezet worden. Een zeer agressief en knallend ‘You Move Me’ is het antwoord. Een nummer dat makkelijk het geroezemoes overstijgt.

Wie voor Robert Cray een ticket koopt weet wat hij kan verwachten. De Amerikaanse blues muzikant staat altijd garant voor aan avond kwaliteitsblues. Meestal intiem, maar regelmatig voorzien van een flirt met de funk. Zo ook vanavond. Er is weinig uiterlijk vertoon. Dit zijn vier oude vrienden die zonder flauwekul een avond musiceren. Dat is heerlijk! De funky inslag maakt dat niet alleen de favorieten het goed doen, maar ook enkele onbekende nummers tot een swingend hoogtepunt behoren.

De echte kippenvel momenten blijven daardoor helaas wel achterwege. Desondanks straalt de kalmte van Cray door de liedjes heen. Tussen alle DJ-sets, dreunende bassen en nachtelijke feesten deze week biedt de Amerikaan een moment van rust en inhoud. Het afsluitende en zware ‘Time Makes Two’ valt uiteindelijk als een heerlijk warme deken van melancholie over je heen. Buiten staan de eerste mensen alweer te wachten voor de volgende DJ nacht. De oude bluesliefhebbers zoeken tevreden het bed weer op.