VERSLAG: Marillion - 16/5 - Vredenburg

Marillion - 16/05 - Vredenburg

Waar tijdsgenoten van de Engelse prog-rock band Marillion inmiddels in kleine zaaltjes en op dikbetaalde bedrijfsfeestjes hun grootste hit recyclen, kijkt Marillion nog altijd vooruit in plaats van terug. Ook na het opstappen van zanger Fish, onder wiens aanvoering de band haar monsterhit ‘Kayleigh’ scoorde, ging de band stug door met het om de twee a drie jaar uitbrengen van goede en bovenal eigentijdse albums. Vooral in Nederland gaat dat nog altijd gepaard met steenvast uitverkochte zalen. Zo ook vanavond in Vredenburg, het vierde concert van de band in Nederland in het kader van de ‘Somewhere Else’ tour.

Als het licht om kwart voor negen dooft start de intro-sample van het nummer ‘Splintering Heart’ uit 1991. Een goed gekozen opening, aangezien het de band de mogelijkheid biedt om een voor een, onder luid gejuich het podium te betreden. Het Vredenburg heeft haar naam hoog te houden als het om goed geluid gaat, en vanavond is daarop geen uitzondering.

Naast dat het Marillion-publiek erg trouw is, is het ook een erg dankbaar publiek. De band heeft er dan ook zichtbaar plezier in weer terug te zijn in Nederland na enkele optredens elders. Het is een publiek dat niet alleen het oude werk waardeert, maar ook het recente ‘You’re Gone’. Van de nieuwe cd Somewhere Else brengt de band vervolgens ‘No Such Thing’ ten gehore wat heerlijk overloopt in ‘Afraid of Sunlight’. Dit laatste nummer doet het bijzonder goed bij het publiek en het applaus dat volgt had niet misstaan bij een concertafsluiter.

Inmiddels heeft ook Marillion campagne’s zoals Make Poverty History en One ontdekt, waar de band dan ook even kort de aandacht voor vraagt. Het nummer ‘A Voice From the Past’, met zanger Steve Hogart op piano, sluit daarbij goed aan. Na afwisselend nummers van de laatste twee cd’s volgt het opvallende ‘Ocean Clowd’, een niet officieel uitgebracht nummer van het album Marbles. Hier bewijst de band dat haar eigentijdse karakter best samengaat met een nummer van zeker tien minuten. Dit wederom tot groot genoegen van het publiek.

Ook een wat luchtiger nummer, ‘Between You and Me’ van het album Anoraknophobia, is immidels uitgegroeid tot een waren crowdpleaser. Maar net zo makkelijk speelt de band ‘The Space’ van Seasons End, het eerste album waarop zanger Steve Hogart te horen was. Het is eveneens het einde van de reguliere set.

Vanzelfsprekend keer de band terug voor een toegift. Het mysterieuze ‘Estonia’ en de klassieker in wording, ‘Neverland’, zijn de twee nummers waar het Utrechtse publiek mee wordt verblijd. En alsof dat nog niet genoeg is komt de band nog een keer terug om te verassen met ‘Hocus Pocus’ van de al enige decennia ter zielen gegane Nederlandse band Focus. Met die uitsmijter komt er een einde aan twee uur lang kwaliteit. Een erg goede en bovenal afwisselende set die een uitstekende dwarsdoorsnde geeft van het oevre van de afgelopen achttien jaar. De periode ’82-’88 lijkt niemand meer te missen.