VERSLAG: Bazart - 27/10 - Tolhuistuin

Bazart - Tolhuistuin

Bazart gaat naar de top. De volle zalen zeggen het, de grootste Vlaamse nummer 1 hit zegt het, en iedereen weet het. Al dan meer intrigerend om Bazart in zo’n vroeg stadium in het kleine Paradiso Noord te zien.

Wie zijn die jongens dan? Vijf mannen die verrukkelijke synthpop en indie maken, als een gebakje uit de Belgische oven. Een aantal jaar geleden kon geen folkband ontsnappen aan het Mumford and Sons-kader; voor de heren van Bazart kan de vergelijking naar Oscar and the Wolf niet ontbreken. Niet heel gek, ze speelden meer dan eens in het voorprogramma van de mede-Belg. Beiden beheersen een onweerstaanbare mix van meeslepende synth, een intrinsieke liefde voor taal en een frontman wiens ogen zich op je klemmen. Daar hebben onze buren een prachtig woord voor: straf.

Op dezelfde dag dat Bazart zijn clubtour in Nederland begint, kondigt het aan dat het zich volgend jaar al gaat verplaatsen naar het échte Paradiso – de grote zaal. In eigen land heeft het zojuist tweemaal een zaalcapaciteit van 8.000 man uitverkocht. Dat is nogal een rits beloftes voor een opkomend talent – die zich terecht en onterecht eer aan doet.

Met het debuutalbum Echo en monsterhit Goud mag de Tolhuistuin als eerste een kijkje nemen in de keuken. Zanger Mathieu Terryn brengt vanaf het eerste nummer intensiteit met zich mee, met heftige handgebaren en vastberaden blik. De volle zaal is vooral in deze helft van de avond nog afwachtend en stil, zoals het in het Nederlandse clubcircuit vaak gaat met nieuwelingen.

De vloeiende woorden van Mathieu smelten samen met de zoete sounds van toetsenist Oliver, iets wat ze nu al onsterfelijk maakt om internationaal veel grond te winnen. Voor ons is het een bonus dat we de naar eigen interpretatie in te vullen teksten hier en daar mee mogen pikken. “....zoek ik mij een kandidaat, die gewoon antwoordt op de vraag, waarom het einde veel te traag is...” scandeert net zo lang door tot de laatste adem ingehouden wordt. Het eerste deel van de set staan we als knikkebollende popjes op het dashboard.

Vanaf Chaos wiebelt het tot achter in de zaal en de liefhebbers zingen mee. Sterker nog, het was een waardige afsluiter van de avond geweest, zo heerlijk rolt dit nummer van de tong. De driestemmige zang is live zo nog mooier. Het gevoel van onrust keert terug wanneer de set met het tragere Kloon een beetje terug zakt. Een paar meisjes leunen over de rand van het balkon en kijken elkaar vragend aan: ‘wanneer komt dat bekende nummer nou?’

Na een korte break mag het feest los. Iedereen die Goud nog niet woord voor woord kent, begeeft zich momenteel op een andere planeet. Nog voor de band terug het podium op komt, galmt het refrein op repeat door de zaal, inclusief verwachtingsvolle gezichten. Springen tot het zweet van het plafond afdruipt – voor die laatste minuten in een veel te korte set, was Bazart onoverwinnelijk.

Een band waar al veel mensen in geloven, maar die het zelf nog niet doet, is ’s werelds grootste vergissing. Toeleven en wachten op iets goeds, dat magische laatste nummer, om de rest van de set te doen verbleken. Bazart is geen one hit wonder, en verdient die behandeling niet. Toegegeven, de echte meezingers pikken met een publiek beter op, en zo is album Echo een lastige live-vertaling. Maar niet onmogelijk.

Ongetwijfeld gaan we nog veel meer horen van Bazart horen. Volgend jaar gaan we voor ronde twee, wie weet met Goud zomaar ergens middenin de set. Voor deze band ligt de hele weg nog open.