VERSLAG: Diggy Dex - 02/11 - Tolhuistuin

Diggy Dex - 02/11 - Tolhuistuin

Diggy Dex heeft eerder deze maand zijn nieuwste album Golven uitgebracht, met daarop de grote hit "Treur Niet". Dat heeft er mede voor gezorgd dat zijn optreden in de Amsterdamse Tolhuistuin dan ook uitverkocht is.

De zaal is echter nog lang niet vol als het voorprogramma start met Terilekst, die zijn uiterst relaxte beats ten gehore brengt en de toetsen bespeelt op zijn Hammond. Als de muziek uitvalt en hij kalm zegt "oops, ik klikte op stop" heeft hij de lachers op zijn hand en is het hem direct vergeven. Fijne achtergrondmuziek voor het binnenlopende publiek, dat echter meer aandacht heeft voor het volgende voorprogramma, door de indrukwekkende stem van Linde Schöne, het nieuwste paradepaardje van hiphoplabel Noah's Ark. Met afgewisseld beats en een akoestische gitaar als basis, speelt ze vrijwel haar gehele repertoire en toont ze direct haar potentie. Ze heeft de stem, uitstraling en hooks om het te maken, waarbij ze met 'Liefde Van De Vloer' goud in handen heeft.

Dan is het tijd voor Koen Jansen, ofwel Diggy Dex, zelf. Per album is zijn muziek toegankelijker geworden, waarbij zijn laatste album zelfs pop kan worden genoemd. De beste manier om dat te vertolken is door middel van een volledige band, waar de rapper dan ook voor gekozen heeft. Een goede zet, mede doordat Skiggy Rapz alsnog mee is genomen voor vocale ondersteuning. Als waardig MC spoort hij de zaal aan mee te doen. Zoveel zelfs dat in vrijwel elk nummer ruimte is voor wat publieksparticipatie. Alhoewel het af en toe onnodig veel en afleidend is, toont het het gemak waarmee Diggy Dex op het podium staat en het publiek bespeelt. Al in het begin van de set speelt hij zijn eerste hit 'Slaap Lekker (Fantastig Toch)' zonder zich zorgen te maken dat hij zijn hand overspeelt. Daarnaast praat hij alles moeiteloos aan elkaar, blijkt uit alles dat de show goed gerepeteerd is en pakt hij zijn momentje door in het midden van de zaal akoestisch 'Jaar of 4' te spelen. Gedurfd, aangezien het publiek zich hier weinig van aantrekt en stug blijft doorpraten. Misschien komt dat omdat de zaal uit verschillende groepen bestaat. Enerzijds zijn er mensen die hem nog kennen uit zijn DAC-tijd kennen (met onder andere Jiggy Djé, Wudstik en huidig toetsenist Darin G), anderzijds lijkt een groot deel hier te zijn door de hits en samenwerking met Ali B. De laatstgenoemde groep zal een betere avond hebben, want Diggy Dex speelt voornamelijk recente nummers. Dit zijn echte "liedjes", die een groot deel aanspreken en makkelijk worden meegezongen. De nummers zijn mooi, lief en erg persoonlijk. Bijvoorbeeld over zijn zus ('Morgen Komt het Goed'), zijn vriendin ('Liever dan Lief') of zijn zoon ('Grote Mannen Worden Klein'). Maar ook 'Laten We Dansen', waarvoor Paul de Munnik het podium op komt, waarmee hij bewijst dat volgende hit alweer klaar staat. De ontvangst voor dat nummer is goed, maar haalt het niet bij 'Treur Niet (Ode Aan Het Leven)' die als een ware hit een verlengde versie krijgt en luidkeels wordt meegezongen.

Het had een perfect afsluiting kunnen zijn en de opvolgende toegift was dan ook onnodig. Plots moest iedereen mee springen en werd geprobeerd een feest te creëren, terwijl dat niet in lijn was met de rest van de set. Het leek het publiek niet te deren; men sprong energiek mee. De uitverkochte zaal is dan ook een welverdiende beloning voor anderhalf decennium hard werk. Na vanavond is het niet moeilijk om Diggy Dex in een theater voor te stellen. Gelukkig hadden anderen die gedachte al eerder, want volgend jaar staat hij in Carré. Een logische en mooie stap in zijn carrière.