VERSLAG: Kaleo - 30/11 - Paradiso

Kaleo

IJslandse band doen het goed in het popcircuit. Woensdagavond speelde de IJslandse Kaleo voor het eerst in Amsterdam. In het voorjaar werd de band nog geboekt voor de Bitterzoet. Het succes van de band gaat snel, met onder andere nummers op de soundtracks van TV series als Vinyl en Suits. Een verplaatsing naar de Grote Zaal is het resultaat met een schappelijke entree prijs van twaalf euro.

Het optreden is een half uur onderweg wanneer de bluesgospel ‘Broken Bones’ gespeeld wordt. Wie niet beter weet zou denken dat het om een verloren Muddy Waters nummer gaat. Niks is minder waar. De vier IJslandse jongens lijken op het eerste gezicht niks met de blues te maken te hebben. Dankzij de omgeving van Austin, waar het viertal haar debuutalbum opnam, kon het bluesgeluid verder verbeterd worden. Kaleo speelt niet alleen blues, maar de band schittert ook in de klassieke rootsrock.

De kracht van de band steekt vooral in de soepele stem van zanger JJ Julius Son. Binnen één nummer kan hij net zo gemakkelijk de hoge tonen bereiken als brommen met zijn lage basstem. Dit valt vooral op tijdens ‘Way Down We Go’. Een klein nummer dat een enorme introverte kracht uitstraalt. Binnen het nummer springt hij vocaal van erg hoog naar laag. De rauwe kant van JJ is echter het mooiste. Hier is de rock gruizig. De grote blueslegendes zijn dan niet ver weg. Met name het eerste half uur heeft JJ Julius iedereen volledig in zijn greep. Fluitend opent hij met ‘I Can’t Go On Without You’. De band speelt nauwelijks hoorbaar, terwijl JJ zich op de akoestische gitaar begeleidt. Een gedurfde keuze die goed uitpakt.

Pas na enkele nummers laat de band zich horen. Het gezelschap swingt dan vervolgens voortreffelijk. De snellere nummers hebben een boogiegeluid dat doet denken aan de Black Keys en ook de vroege Van Morrison. Elk nummer heeft een hitgevoeligheid dat op de festivals gegarandeerd tot succes gaat leiden. Je ziet de velden tijdens ‘No Good’ al meezingen. ”Let The Feeling Come Take You, Won’t Do You No Good”.

In het nummer probeert hij een meisje te overtuigen om vreemd te gaan. De tekst stimuleert je om eens uit de band te springen. Dit gevoel brengt Kaleo vanavond ook. De IJslanders bewijzen zichzelf als volwaardige rockband dat zich kan meten met de beste Amerikaanse concurrentie. Alleen het IJslandse ‘Vor I Vaklaskogi’ is een prachtige ballade in haar eerbetoon aan het thuisland. Het vormt een van de vele hoogtepunten. Kaleo houdt Paradiso een avond lang in haar greep. De combinatie van meezingers geschikt voor de stadions, de rockende gitaarduels en de kippenvelmomenten maken dat de band wel eens heel groot kan worden. Alles ademt de liefde voor de jaren ’60, maar de jonge gasten voelen vooral heel erg modern aan. Hier zou zomaar de nieuwe Kings Of Leon kunnen staan.