VERSLAG: Roosevelt - 16/11 - Rotown

Roosevelt - 16/11 - Rotown

Afgelopen zomer bracht Roosevelt na vier jaar van singles eindelijk zijn naar zichzelf genoemde debuutalbum uit. Het album werd lovend ontvangen en zijn optreden op Lowlands werd als een van de hoogtepunten van het festival gezien. Het mag dan ook geen verrassing zijn dat zijn opvolgende concerten in de Amsterdamse Melkweg en Rotterdamse Rotown deze week al lang en breed uitverkocht zijn.

Al gauw is duidelijk waarom dat is. De aanstekelijke indiedance van Roosevelt zorgt voor spontane dansneigingen en laat de volle zaal meezingen en -neuriën. Het zijn allemaal slimme liedjes, met fantastische hooks en catchy refreinen. Hits schrijven kan de Duitser wel, en dat wordt duidelijk als bijna elk nummer als zodanig wordt ontvangen door het publiek. Daarbij komt dat om het nummer ook daadwerkelijk een hit langs komt en het is begrijpelijk dat heel Rotown danst. Het drie jaar oude 'Elliot' wordt vroeg gespeeld en zorgt voor de eerste handen in de lucht, 'Colours' krijgt de meeste vocale bijval vanuit de zaal en 'Fever' is duidelijk een instant hit.

Roosevelt's muziek alleen zou al voldoende zijn voor een sterk concert, maar de uitvoeringen zijn ook uitstekend. Roosevelt heeft zich omringd met een bassist en drummer en beiden leveren ze hun bijdrage. De opzwepende drums houden het publiek in beweging, de bas legt de basis maar is zelf ook catchy en Roosevelt zelf speelt afwisselend de toetsen of gitaar voor de ijzersterke melodieën. Wanneer hij toetsen bespeelt ligt het tempo doorgaans wat lager en voelt het alsof we in de jaren tachtig zijn beland; met zijn gitaar komt juist een euforisch festivalgevoel omhoog. En niet geheel onverwachts weet Roosevelt precies wanneer hij een nummer moet rekken of langzamer moet opbouwen en wanneer er direct geknald mag worden.

De avond eindigt met het sterke 'Sea', maar Roosevelt komt terug voor een cover van de bekende Womack & Womack-klassieker 'Teardrops'. Alhoewel het publiek graag meezingt, wordt duidelijk dat zijn eigen nummers qua hitgevoeligheid hier niet voor onderdoen. En ook deze uitvoering, in zijn eigen kenmerkende stijl, is weer perfect. Valt er dan helemaal niets te klagen vanavond? Hoogstens zou kunnen worden gezegd dat het niet spelen van 'Daytona' - die zich op het album als perfecte intro voor 'Fever' leent - de climax van 'Fever' minder groots maakt. Maar als dat de grootste kritiek is, dan heeft Roosevelt vanavond een fantastisch optreden gehad - en dat is ook zo.