VERSLAG: Mary J. Blige / Maxwell - 25/10 - Ziggo Dome

Mary J. Blige & Maxwell

Onder de noemer ”King and Queen of Hearts” maken Mary J. Blige en Maxwell de oversteek naar het Europese continent. Het duo stond ieder solo aan de top van de neo-soul beweging. Een geluid dat in de jaren ’90 de verbinding legde tussen de grote soulgiganten en de opkomende hiphop. Het is duidelijk dat er in Nederland nog veel werk verzet moet worden voordat beide hier weer op hun rechtmatige troon geplaatst worden. De Ziggodome is namelijk sterk verkleind om een gevoel van drukte te creëren. Wie gedurende de avond naar achteren loopt ziet dat ook de kleine versie van de zaal nog lang niet uitverkocht is.

Dat Mary J. Blige als eerste het podium mag beklimmen is een verrassende keuze. De zangeres heeft in Nederland meer hits dan Maxwell. Ze opent eerst knallend. De band brengt met ‘Love Yourself’ een goede balans tussen de knallende hiphop beats en de zwoele soul van Mary J Blige. De glitterjurk met goed zichtbare BH laat weinig aan de fantasie over. Gepositioneerd op haar imposante hakken brengt de zangeres de ene uithaal na de andere. Vocaal overtuigt de Amerikaanse al snel.

Het optreden wil alleen nergens echt interessant worden. Blige is een goede zangeres, de band speelt degelijk en toch wordt je nergens overtuigt. Dit komt hoofdzakelijk door een tekort aan lucht in het optreden. Geen moment laat Mary de muziek voor zichzelf spreken of probeert ze haar stem klein te houden. Aanvullend werkt de overdaad aan vrouwelijke vocalen ook niet mee. Naast de Amerikaanse bestaat het achtergrondkoortje uit drie dames. Je mist een aanvullend zwaarder geluid. Mary J. Blige probeert met nieuwe single ‘Thick Of It’ nog haar geluid te actualiseren. De elektronische dubstep ritmes doen het even goed. Meer dan een korte opleving wordt het helaas niet. Tegen het einde hoor worden de vocale krachten van Mary J Blige onderstreept met ‘Not Gon’Cry’ en ‘No More Drama’. De nummers zijn pure krachtoefeningen. Het is een kleine opleving in een optreden dat nergens haar potentie waarmaakt.

Maxwell laat vrijwel gelijk horen in een andere divisie te spelen. Hier geen verhalen over recente echtscheidingen, maar beelden van het onlangs door orkaan Matthew vernietigde Haïti. Het land van de moeder van Maxwell. Vanaf de eerste seconde speelt de band soepel, los en maakt Maxwell de mooiste glijders over het podium. Muzikaal springt de band van de funk via de jaren ’60 soul naar een stukje latin. Het is duidelijk waarom deze man de afsluiting mag doen. Vooral de blazers zijn een aangename toevoeging.

De zanger heeft daarbij een indrukwekkend charisma. In New-York geboren doet hij op het podium enigszins denken aan stadsgenoot Frank Sinatra. Bij Maxwell is de subtiliteit echter wat naar de achtergrond verschoven en doen hiphop geïnspireerde ritmes haar intrede. De opening biedt helaas geen garantie voor de rest van het optreden. Al snel valt het tempo naar beneden. Maxwell heeft ongetwijfeld menig slaapkamer extra spannend gemaakt, in de Ziggodome zorgt hij er vooral voor dat mensen naar hun bed verlangen. De eerste langzame nummers passen in de sfeer. Na enkele minuten is de soultrein helemaal tot stilstand gekomen. Zwoel en heel langzaam sleept de rest van het optreden zich voort. Ook hier lijkt het kunstje van het behalen van hoge tonen belangrijker dan de kwaliteit van de nummers.

Een vroegtijdige uitloop is het resultaat. De bekroonde ”King and Queen of Hearts” lukt het vanavond niet om de troon op te eisen. De muziek steekt goed in elkaar, maar door het strakke en gladde karakter ligt voorspelbaarheid op de loer. Vanavond glijdt het optreden van dit duo de verkeerde kant op. In Nederland moeten deze dame en heer duidelijk nog hard vechten om hun plek in het hiphop soul landschap op te eisen.