VERSLAG: As I Lay Dying - 12/9 - Melkweg

As I Lay Dying - 12/9 - Melkweg

Het staat al een poosje in de agenda, maar vanavond is het dan eindelijk zo ver; donderdagavond, Melkweg, vijftien euro, vier bands. Allen super hard en allen gevuld met nieuwe nummers om het publiek (hopelijk) postitief te verrassen.

Het Duitse Maroon mag met hun vegan straight-edge hardcore als eerste voor een piep in de oren zorgen. De groep bestaat al bijna tien jaar en brengt binnenkort hun nieuwste pareltje The Cold Heart of the Sun uit. Van deze plaat krijgen we natuurlijk alvast een selectief voorproefje, maar ook nummers van de andere vier albums horen we langskomen. De invloeden van metalgrootheden als Slayer en Sepultura zijn goed terug te horen en er wordt vaak de aandacht gevestigd op de gitaristen. Er worden dan ook teksten richting het publiek geroepen als: ´Give it up for my friend Sebastian Grund on guitar´. Het publiek druppelt langzaam binnen tijdens dit optreden en blijkt niet erg onder de indruk, dit terwijl zanger Andre Moraweck blijft hameren op zijn ´huge circle-pit´. Ook zijn verhaaltje over ‘the redlight disctrict’ is niet erg boeiend en verassend, zou hij niet snappen dat elke band het daarover heeft?! Dat kunstje is al te vaak gedaan in het verleden.

Hoewel Himsa (wat vertaald ‘de meest denkbare pijn’ betekend) regelmatig in ons land staat heeft de Amerikaanse metalband ook vandaag veel fans opgetrommeld. De negen jarige band doet het sinds een aantal jaren met zanger John Pettibone (ex-Undertow/Nineironspitfire) en deze blijkt nog steeds op zijn plek en blèrde onlangs het album Summon in Thunder vol. Nummers van dit zesde album komen regelmatig langs in het optreden en ook het publiek mag aardig wat woordjes meezingen. Ook andere rollen draait Pettibone graag om; zo pakt hij het fototoestel van een fan af, om foto’s van hem te maken terwijl hij tegen het podium gedrukt staat. Hoewel ze ‘slechts’ de support zijn bewijst het vijftal evengoed energiek en enthousiast te kunnen zijn. We kijken uit naar een eigen show, de band kennende zal dit niet lang op zich laten wachten.

Het twaalf jarige Darkest Hour bracht recentelijk Deliver Us uit en begint hun set meteen met een nummer van dit vijfde album, 'Doomsayer'. Zanger John Henry merkt op blij om terug in Nederland te zijn. Het vijftal had vorig jaar al veel aanhang op het Powerfest Festival, maar ook vandaag is veel publiek speciaal voor deze Amerikaanse metalcore band gekomen. De fans leven zich helemaal uit op de ietwat gewelddadige muziek en de jongens op het podium geven honderd procent van hun kunnen. Wie na dit optreden onder de indruk is van gitarist Kris Norris heeft overigens geluk, deze geeft binnenkort online video lessen...

Met hun zes jaar is As I Lay Dying de jongste band van vandaag. Wat niks zegt over hun talenten, ze zijn namelijk de afsluitende headliner. De Christelijke metalcore is erg blij om eindelijk eens een eigen show te mogen geven en straalt dit vanaf het begin uit. Niet alleen de setlist is langer dan gebruikelijk, maar ook totaal anders. 'Forever' - het nummer waar de band normaal mee eindigt - staat nu als tweede en ook de nummers zelf zijn redelijk verschillend. Nieuw in de band is namelijk bassist/zanger Josh Gilbert (ex-The Endearing) welke we voor het eerst op het vierde album An Ocean Between Us hoorde. Deze doet tevens vanavond de clean vocals en blijkt dit gelukkig erg goed te doen.

Het is erg leuk om As I Lay Dying eindelijk eens als headliner te zien, maar veel groter als dit zouden ze niet moeten worden. Het is zanger Tim Lambesis nu naar zijn hoofd gestegen, er wordt met een kapotte monitor gegooid en de microfoon gaat tijdens de sing-a-long stukken geen enkel moment het publiek in. Toch blijven vooral de oude nummers een genot voor de oren en moeten we de arrogantie maar voor lief nemen.

Aan een geoliede tour als deze zitten erg veel voordelen. Zo zijn de bands goed op elkaar ingespeeld, spelen op elkaars drumstel is een optie en (mede daarom) hebben ze maar tien minuten nodig voor het ombouwen. Het grote nadeel van vandaag zijn echter de stroboscopen die we bij alle bands vel zien knipperen. Iets wat totaal niet thuishoort bij bands als deze, je wordt verblind en hebt hierdoor snel rake klappen te pakken. Met de afspraak dat ze dit bij een volgende tour achterwegen laten, mogen ze alle vier weer snel terug komen.