VERSLAG: Walter Trout - 02/11 - Oosterpoort

Walter Trout

Walter Trout had niet verwacht ooit nog terug te komen in Groningen. In 2013 werd een leverziekte gediagnosticeerd bij de bluesrocker. Een lange genezing, inclusief een lever transplantatie, volgde. Dit ziekteproces werd vorig jaar verwerkt op het album Battle Scars. De plaat is een mooie aanvulling op zijn reeds 40 jarige carrière. Een lange weg waarbij de gitarist speelde met legendes als John Mayall, Canned Heat en John Lee Hooker. Inmiddels kan hij zelf een legende genoemd worden.

De Amerikaan is altijd van het type ’Niet Lullen, Maar Spelen’ geweest. Dat lijkt vanavond ook zijn aanpak. Met een kort ’Last Time Here, I Did Not Expect To Be Back’ opent hij de show om gelijk een fantastische solo te spelen. Zijn band begeleidt hem feilloos door de eerste twee bluesrockers. Bassist Johnny Griparic is redelijk nieuw. Enthousiast staat hij bijna op het puntje van zijn tenen te springen. Zijn spel legt een soms lome, dan opzwepende basis voor de muziek. Met Michael Leasure op drums en Sammy Avila op de Hammond vult de rest feilloos aan.

Na enkele minuten is het tijd voor de eerste slowblues. ‘Say Goodbye To The Blues’ werd geschreven na het overlijden van Stevie Ray Vaughan. Toevallig was het nummer vandaag net voor de zesde maal op rij door Nederland verkozen tot het beste bluesnummer aller tijden. Vandaag volgt ook weer een fenomenale uitvoering. Het liedje is opgedragen aan BB King. Gedurende de uitvoering speelt Trout met het volume van zijn gitaar. Vanuit een haast fluisterende solo laat hij het nummer gierend ontploffen. Het is de muzikant op zijn best.

De ziekte heeft echter een impact op Trout achtergelaten. Niet op zijn muzikale kwaliteiten. Voor iemand die opnieuw heeft moeten leren gitaarspelen en praten speelt hij verbluffend goed. Misschien beter dan ooit. Er staan echter veel nummers van plaat Battle Scars op de setlist. Allen worden voorzien van een persoonlijke introductie. Het geeft ons een diepe inkijk in de ziekte van Walter Trout. Bovenal plaatst het de liedjes in een mooie context.

Eén van die nummers is ‘Haunted By The Night’. Het dreigende liedje vertelt over de lange nachten die Trout in het ziekenhuis doorbracht. Elke dag keek hij weer op tegen het moment dat de lichten uitgingen en de stilte neerdaalde over het ziekenhuis. Je wordt er zelf stil van. Net zo mooi is het eerbetoon aan zijn vrouw. ‘Please Take Me Home’ is geen standaard bluesritme. Het meerstemmige nummer doet denken aan de countryrock van Tom Petty en Lynyrd Skynyrd. Trout vertelt dat hij op sommige moment niet meer genezen wilde, maar alleen naar huis. Zijn vrouw bleef bij hem en overtuigde dat hij bij haar thuis was. Als Trout de avond vervolgens afsluit met een vlammend betoog over orgaandonatie, dan kan het niet anders dan dat verscheidene mensen zich vanavond nog geregistreerd hebben.

Op het eerste gezicht lijken de verplichte zitplaatsen een verrassende keuze. Doordat Trout zijn nummers meer context geeft is het echter een goed besluit. Het maakt de avond intiem en emotioneel. Bovenal is het goed om Trout weer op de top van zijn kunnen te zien. De Amerikaan wisselt af met slowblues, bluesrock en klassieke rock ’n roll. Zijn gitaarsolo’s zijn schitterend en hetzelfde geldt voor het jankende Hammond van Sammy en de soms aanvullende Led Zeppelin zang van manager Andrew Elt. Het is zoals wij Trout al veertig jaar kennen. Alleen met nog meer beleving. Blues van dit niveau is helaas zeldzaam geworden. Dankzij de onbekende orgaandonor kunnen wij hopelijk nog vele jaren van deze levende legende genieten.