VERSLAG: Funeral for a friend - 7/10 - Melkweg

Funeral for a friend - 7/10 - Melkweg

Funeral for a Friend is een grote band. Ze spelen voor uitverkochte zalen en hun meest recente album, Tales Don’t Tell Themselves kwam op nummer 4 binnen in de albumlijst. Maar niet in Nederland. Ik heb het natuurlijk over de status van de band in Groot-Brittannië. In Nederland moet de band het doen met een half gevulde zaal in de Melkweg. En dat is even wennen.

Terwijl de intro van ‘Into Oblivion’ door de speakers schalt, verschijnt de band op het podium. Precies op juiste moment zet de band in en los zijn ze. Deze eerste single van het al even genoemde album gaat naadloos over in ‘All The Rage’. De band doet haar best, maar het publiek komt maar moeizaam in beweging. Na het nummer vraagt de zanger dan ook of het publiek aan de vloer gelijmd staat. Het antwoord is vanzelfsprekend een volmondig nee. En zie daar, tijdens ‘Juneau’ is de zaal volop in beweging.

Het betekent echter niet dat de band achterover kan gaan leunen. Meermaals moet het publiek opnieuw aangespoord te worden. Na verloop van tijd lijkt de band zich er inmiddels bij neer gelegd te hebben dat het een avondje hard werken zal worden. Professioneel als ze zijn wordt het hele scale aan foefjes en trucs uit de mouw geschud en krijgen ze keer op keer het publiek weer mee.

De setlist helpt de band ook een handje. Het is een bijzonder goed gekozen mix van materiaal van de albums Casually Dressed & Deep in Conversation, Hours en Tales. In tegenstelling tot wat je vaak merkt, is het niet het oude werk dat de voorkeur van het publiek heeft. Alle nummers doen het bijzonder goed. Van het fraaie ‘Roses for the Dead’ tot aan het dansbare ‘Walk Away’, het gaat allemaal in. Rust momenten zijn er ook in de vorm van ‘One for the Road’ en ‘History’.

Ook de uitvoeringen van de nummers zelf zijn erg goed. Nu is Funeral for A Friend sowieso een topper binnen hun genre, maar ook live druipt de kwaliteit er werkelijk vanaf. Het goede geluid van de Melkweg helpt daarbij ook een handje. De enige dissonant is de weigerachtige microfoon van de zanger. Gelukkig wordt deze al snel vervangen.

Het eerste deel van de setlist wordt afgesloten met het nummer ‘The Sweetest Wave’ een dik 6 minuten lang rockepos. Vanzelfsprekend blijft het daar niet bij. Na een korte interval klinkt de kiestoon uit de intro van het nummer ‘Streetcar’. De echte afsluiter van de avond is ‘Escape Artists Never Die’. Het publiek geniet en de zanger laat de mensen vooral meerdere malen meebrullen in de microfoon. De slotsom van de avond is dat de show niet heel erg sprankelend was, ondanks dat de zanger bij vlagen enorm zijn best deed, maar dat alles wel bijna tot in perfectie werd uitgevoerd. Kortom, bijzonder professioneel.