VERSLAG: Nick Waterhouse - 18/02 - Paradiso Noord

Nick Waterhouse

Nick Waterhouse is retro. Met zijn Buddy Holly bril en bedachtzame blik kan het niet anders dan dat Waterhouse alle invloeden van de jaren ’50 en ’60 heeft opgezogen. Zijn muziek vertaalt zich in een swingende ode aan deze beginjaren van de rock ’n roll. Het Nick Waterhouse geluid is een mix van de beste onderdelen van Ray Charles, Little Richard en Elvis Presley. Al vijf jaar, en drie albums, vertegenwoordigt hij dit geluid. Zijn laatste album is verreweg het meest swingende. Deze vormt de perfecte soundtrack voor een aangename zaterdagavond in de Tolhuistuin.

Met de stuwende kracht van ‘I Had Some Money (But I Spent It)’ als opener is de toon gelijk gezet. De keyboards hebben een jengelend ritme dat heerlijk door het nummer heen sijpelt. De saxofoon duikt de hele tijd op en Nick Waterhouse speelt gelijk enkele catchy gitaarsolo’s. De stem van Waterhouse onderscheidt zich live. Hij zingt kalm en lijkt bijna over de muziek heen te praten, sommige moment haalt hij er echter een krachtige uithaal uit die ook bij de oude soulgiganten niet misstaan zou hebben.

Tussen alle retro knipogen door geeft de band van Nick Waterhouse de muziek een eigentijdse invulling. Tuurlijk, je hoort enkele keren ritmes die rechtstreeks uit bekende soulklassiekers geleend lijken te zijn. Dit is bijvoorbeeld het geval met ‘Hit The Road Jack’ dat heel duidelijk door ‘Tacy’ heen klinkt. Eigentijds is bijvoorbeeld ‘I Can Only Give You Everything’. De achtergrondzangeres zingt continu een basisritme en neemt daarmee bijna de bas over. Waterhouse, de band en met name de saxofonist vullen dit ritme aan. Het nummer is een sexy liedje dat past bij de zwetende club die de Tolhuistuin is. De gitaarsolo’s van Waterhouse zitten vol vuur en stuwen het nummer voort.

Nick Waterhouse vertelt al sinds half januari op tournee te zijn en met veel verwondering de recente ontwikkelingen in Amerika gevolgd te hebben. Als een eerbetoon aan het geïnteresseerd blijven in andere mensen speelt hij ‘Say I Wanna Know’. Het gospelritme kan zich meten met het beste werk van de Staple Singers. Door zijn toespraak, begeleid door het orgel, over verbondenheid en het belang van empathie pakt hij de zaal helemaal in. Het nummer is specifiek ook gericht aan Nederland met zijn eigen “motherfucker” die verdeeldheid zaait.

Nick Waterhouse is retro. Binnen het subgenre is hij wel een van de verrassende artiesten. De muzikant moet het meer hebben van zijn swingende liedjes, dan van zijn zangkunsten. Live bewijst hij echter een sterkere stem te hebben dan verwacht. De saxofoon maakt de jazz sexy en swingend. De muziek voert terug naar de zwetende jazzclubs die aan de wieg van de Rhythm & Blues stonden. Daarmee lijkt Waterhouse meer op JD McPherson dan op Charles Bradley. Verbaast merkt Waterhouse op dat hij in Nederland altijd op festivals met allemaal garagerock bands speelt. Vanavond laat hij zelf zien dat dit helemaal niet zo raar is. Dit is geen muziek om te aanschouwen, maar deze muziek vraagt erom om los te gaan en lekker met je heupen te swingen.