VERSLAG: The Weeknd - 24 februari 2017 - Ziggo Dome

The Weeknd

The Weeknd in een uitverkochte Ziggo Dome. Het heeft iets masochistisch. Tijdens de eerste echte clubtournee door Europa verkoopt de zanger gelijk het grootste formaat uit. Dit vormt vervolgens het startpunt om in je liedjes te klagen over je positie. Verrassend genoeg werkt het ook. Voor minstens 40 euro hebben 6300 man een avond medelijden met The Weeknd.

Er wordt zeker goed voor het publiek gezorgd. Met drie voorprogramma’s is er een avondvullend programma. Leuker is nog dat ze redelijk uiteenlopend zijn. Lil’Panda, Lil’Uzi Vert en Bryson Tiller warmen de zaal op. Iets na negenen is het tijd voor The Weeknd. De zanger heeft een bescheiden band van drie muzikanten meegebracht, maar een groots opgezette lichtshow. Blikvanger is een uitgerekte driehoek die waarschijnlijk een raket moet voorstellen, maar net zo goed een kerstboom had kunnen zijn. Gelijk aan het begin van het optreden wordt hij horizontaal over de zaal gelegd. Zodra hij enkele centimeters boven het publiek hangt wordt de kerstboom rechtop geplaatst.

De band speelt de beats strak. De muziek van The Weeknd wordt gekenschetst door de vele synthesizers in combinatie met een drumbeat in de beste traditie van de trapmuziek. Dit trio biedt precies dit. Het is indringende muziek, die soms lichtelijk dansbaar is en altijd fascineert. Door de lichtshow staan ze voortdurend in de schaduw en dat geeft de ritmes nog meer een meeslepend element. Helaas is het door de schaduw ook lastig te zien waar de bijdrage van de band eindigt en de tape begint. Niet alleen vocalen komen regelmatig van tape, maar er valt op een gegeven moment ook een akoestisch gitaar te horen terwijl er op het podium enkel elektrisch gespeeld wordt.

Het vormt desondanks een goede basis om vanavond een sterke show neer te zetten. The Weeknd is goed bij stem. Het ietwat piepende geluid klinkt vanavond net zo goed als op plaat. The Weeknd levert ook enkele steengoede momenten. Dit geldt vooral voor de verschillende hitsingles die de zanger reeds heeft. Het licht funky ‘Starboy’ is uiteraard een succes, maar ook de uitbundigheid van ‘False Alarm’ voelt als een verademing. Het is echter niet genoeg om de show interessant te houden.

Er loopt een wandelbrug door het publiek naar het midden van de zaal. The Weeknd zingt graag vanaf dit punt. Hij houdt de microfoon losjes vast en het lijkt bijna alsof hij een toespraak geeft in plaats van een concert. Doordat hij hier vrijwel de hele avond staat krijgt de Canadees een verloren gevoel. Hij oogt net zo eenzaam als hij bezingt in zijn nummers. Er is vrijwel geen contact met het publiek en ook de band lijkt weinig aansluiting te hebben op de zanger. Dat dit anders kan bewijst hij wel in enkele gevallen. Tijdens ‘The Money’ wordt de trapbeat aangevuld met een stukje blues door de gitarist. De muzikant wordt met de lichten er ook even uitgelicht. Door deze toevoeging geloof je The Weeknd een stuk meer wanneer hij zingt ”The Higher That I Climb, The Harder I Amma Drop”. Eventjes zie je een connectie tussen The Weeknd en zijn muzikanten.

Aan de band en aankleding licht het vanavond zeker niet. The Weeknd heeft ook genoeg goede liedjes om een avondvullend programma neer te zetten. Het lukt de Canadees echter niet om zijn optreden boeiend te houden. De beats klinken goed, maar het entertainment niveau van The Weeknd is te laag en zijn nummers zijn niet indringend genoeg om de aandacht erbij te kunnen houden. De zanger is de afgelopen jaren sterk gegroeid en hopelijk is het een kwestie van gewenning voordat hij ook zalen van dit formaat om zijn vinger weet te winden.