VERSLAG: Dave Matthews & Tim Reynolds - 26/3 - AFAS Live

Dave Matthews & Tim Reynolds - 26/3 - AFAS Live

Een aantal Amerikanen heeft elkaar gevonden op rij 19 van AFAS Live. De ene groep ‘doet’ tijdens deze Europese tour van Dave Matthews met Tim Reynolds zeven optredens. Een dame woont in Italië en houdt het bij vanavond in Amsterdam en de data in haar huidige thuisland. Dave Matthews heeft trouwe fans. Of om de conclusie van de Amerikanen te citeren: “Americans love their Dave.”

Wat maakt Dave Matthews zo bijzonder? Ten eerste: geen show is hetzelfde. Dave heeft inmiddels een flinke catalogus aan nummers bij elkaar geschreven en iedere avond maakt hij daar schijnbaar willekeurig een selectie uit. Zo kan het dus zomaar gebeuren dat er van de 27 nummers die vanavond gespeeld worden slechts zes de dag ervoor in Groningen ook zijn gespeeld. Zo klinken die zeven optredens achter elkaar zo gek nog niet. De belangrijkste reden is echter dat Dave Matthews, of het nou met zijn band is of zoals vanavond met zijn goede vriend Tim Reynolds, nooit teleurstelt. Vanavond horen we drie uur aan prachtige muziek, gespeeld door twee topmuzikanten, en nog is het niet genoeg.

Neem het eerste nummer, het bloedmooie ‘Little Thing’, dat iedereen in het publiek meteen in een trance brengt. Tenminste, dat zou zo zijn als er niet zoveel mensen met de zaklampen van hun telefoon nog op zoek waren naar hun plek. Misschien hebben theaters waar na aanvang van de voorstellingen geen toegang meer wordt verleend het wel goed begrepen. Maar wat ook gezegd mag worden: als het publiek halverwege derde nummer ‘Grey Street’ eenmaal zit, luistert het aandachtig naar al het moois dat voorbij komt.

De hoogtepunten uit een set van 27 nummers pikken is lastig. ‘Pretty Bird’, een cover van Hazel Dickens, is een prachtig klein nummer. ‘Death on the High Seas’ staat nog niet op een studioplaat maar wordt nu al vol enthousiasme ontvangen. ‘Crush’ mag wel een klassieker genoemd worden, maar wordt nog steeds met volle overgave gespeeld en zo gaat het maar door. Ook de solonummers van Tim Reynolds verdienen het om genoemd te worden. ‘Cupids Pointy Arrow’ laat niet alleen zien dat de man kan spelen (enkele dames maken opmerkingen over zijn vingers die op dit medium voor alle leeftijden beter niet herhaald kunnen worden), maar ook dat hij in zijn eentje een publiek kan boeien.

Het contrast tussen Dave Matthews tussen nummers in en tijdens het spelen is groot. Tussen de nummers door vertelt hij verhalen, grapt hij met Tim en de zaal en klinkt hij alsof hij voor het optreden een bezoekje heeft gebracht aan de lokale coffeeshop. Mocht het in de muziek niets worden, dan is er nog altijd de mogelijkheid voor een carrière als komiek. Op het moment dat Matthews begint te spelen is dat echter over. Als hij tijdens ‘Some Devil’ zingt over verlies voel je de rauwe emotie en ‘All Along the Watchtower’ klinkt nog net zo urgent als toen het geschreven werd door Bob Dylan. En wederom: vlak Tim niet uit. Dave en Tim spelen al jaren samen en dat is te horen.

Na drie uur is het voorbij. De toegift is geweest en mensen begeven zich naar de uitgang. Maar nog is het niet genoeg. Dave en Tim betreden een laatste keer het podium voor nog een toegift, echt het laatste nummer van de avond: ‘Granny’. Als het aan de die-hard fans die zich inmiddels voor het podium hebben verzameld zou liggen, zou het optreden nog uren doorgaan. Helaas is dat niet het geval. Dan maar doorrijden naar Keulen.