VERSLAG: John Mayall - 31/03 - Patronaat

John Mayall

Meer legendarisch dan John Mayall kun je ze tegenwoordig niet meer vinden. De bluesgigant begon in 1956 in het Verenigd Koninkrijk met het spelen van de blues en is geen moment opgehouden. Hij is inmiddels 83 en treedt nog steeds de meeste avonden van het jaar op. Mayall inspireerde de Rolling Stones, speelde lang met een jonge Eric Clapton en ook de leden van de vroege Fleetwood Mac leerden de kneepjes van het vak bij deze Brit. Terwijl de nieuwe generatie van de blues, in de vorm van de Tedeschi Trucks Band, inmiddels in de AFAS Live spelen, staat deze grondlegger van de blues 30 kilometer verderop in Haarlem. Een lastige keuze voor de blues liefhebber. Puristen hebben echter snel een keuze gemaakt. Op naar Mayall!

Recentelijk stapte vaste gitarist Rocky Athas uit de band van John Mayall om een eigen carrière na te jagen. Naast Mayall zelf bestaat de band nu nog uit twee muzikanten. Greg Rzab speelt de bas en Jay Davenport de drums. Beide heren komen uit Chicago en dat hoor je. Ze ondersteunend Mayall de gehele avond met steengoede bluesritmes. Vooral drummer Davenport speelt een voortreffelijk subtiel en loom drumritme. Geen moment slaat hij hard op de drums. Dat maakt de muziek meeslepend. Mayall maakt dankbaar gebruik van de sterke basis om zijn kunsten overheen te vertonen.

Mayall zelf bespeeld keyboard, Hammond, gitaar en mondharmonica. In enkele gevallen alle instrumenten tijdens één nummer. De avond gaat swingend van start met de ‘Mother In Law Blues’. De titel levert gelijk wat gelach op. Het schept een band tussen Mayall en publiek. Enthousiast gaat hij aan de haal met het op piano leunende nummer. De fijne boogie is een van zijn recente pareltjes.

Met zichtbaar plezier vervolgt hij een set langs nieuwe nummers en oude klassiekers. De nieuwste nummers kent Mayall nog niet uit zijn hoofd. Je ziet hem regelmatig de tekst van papier aflezen. Het enthousiasme en plezier waarmee hij speelt maakt echter veel goed. Mayall brengt vanavond verschillende mooie momenten. ‘Parchmen Farm’ is zo’n hoogtepunt. Woest blazend op zijn mondharmonica opent Mayall het nummer. Dit wordt ondersteunend door een bas en drumritme dat doet denken aan Them. Het is een heerlijk psychedelisch blues nummer. Een ander hoogtepunt is ‘Drifting Blues’. Een van de weinige momenten waar er echte slowblues gespeeld wordt. Vanachter de piano bezingt Mayall zijn leed.

Eerlijk is eerlijk. Mayall levert vanavond niet de technische hoogstandjes die je wel bij de Tedeschi Trucks Band zou hebben gehad. Qua zang is Mayall verreweg niet de beste blueszanger. Het ontbreken van gitarist Rocky Athas maakt ook dat de muziek zich kalm voortkabbelt in plaats van krachtig explodeert. Mayall levert echter wel een avond gevuld met prima blues. Zijn liefde voor de muziek springt van het podium af en zijn plezier werkt aanstekelijk. 61 jaar speelt deze man al de blues! En nog steeds wordt er van elke seconde genoten. Daar moet je wel in meegaan. Dat hij voorafgaand en achteraf de tijd neemt om alle fans te woord te staan maakt deze oude bluesrocker alleen maar sympathieker.