VERSLAG: Snarky Puppy - 5/6 - Paradiso

Snarky Puppy - 5/6 - Paradiso

“Play whatever the fuck you want. Welcome to Snarky Puppy.” Bassist en bandleider Michael League legt uit hoe het repetitieproces gaat terwijl gastmuzikanten Marcelo Woloski en Steven Brezet het podium betreden. Natuurlijk moet die uitspraak met een korrel zout genomen worden, want niet alleen speelden beide heren vaker mee met Snarky Puppy, ook is het niveau van deze en alle andere muzikanten op het podium van een zodanig fenomenaal niveau dat ‘play whatever the fuck you want’ een hele andere betekenis krijgt dan ‘doe maar wat.’

Maar Snarky Puppy dus. In Paradiso. De eerste van twee uitverkochte concerten. Snarky Puppy heeft wat met Nederland. Het new jazz collectief heeft een plaat opgenomen in Kytopia, speelde met het Metropole Orkest en is hier regelmatig op de podia te vinden. En niet alleen de band zelf; ook individuele leden zijn hier regelmatig te vinden. Voor wie het niet weet een korte uitleg: Snarky Puppy is niet zozeer een band als wel een collectief van muzikanten. Het is dus bij ieder concert weer een verrassing met welke line up de band deze keer speelt. Dus vanavond bijvoorbeeld geen Cory Henry of Robert "Sput" Searight, maar Bobby Sparks en Larnell Lewis.

Zo kan het dus ook zomaar gebeuren dat een groot deel van Snarky Puppy deel uitmaakt van voorprogramma Banda Magda, de band rond Magda Giannikou. Het enthousiasme van de Griekse zangeres werkt aanstekelijk. De nummers variëren van samba tot Franse chansons tot stijlen van alle werelddelen. Het knappe is dat Magda en haar band dit alles toch tot een eenheid weten te smeden. Nou ja, we hadden het natuurlijk al over het niveau van de muzikanten gehad.

Eigenlijk doet Snarky Puppy hetzelfde als het voorprogramma maar dan instrumentaal en dat is mooi (of eigenlijk is het natuurlijk andersom.) Jazz, funk, latin, rock en nog veel meer worden samengesmeed tot een geheel waarin nummers laag na laag worden opgebouwd. Soms blijft het bij klanken waarbij het publiek kan wegdromen, maar vaker kan er gedanst worden. Solo’s worden met gejuich ontvangen waarbij vooral Bobby Sparks en zijn toetsen publieksfavoriet lijken te zijn. Kan je nagaan hoe dat zou gaan als Cory Henry er was geweest, want hoe goed Sparks ook is, Henry komt van een andere planeet. Die diversiteit komt niet alleen terug in de muziek. Ook het publiek is even divers als eensgezind in waardering voor wat er op het podium gebeurt. Zo is Paradiso even een microkosmos van hoe de wereld zou moeten zijn.

Na de eerste toegift weigert het publiek weg te gaan. De band kan dus eigenlijk niets anders doen dan terugkomen. Nog een laatste nummer en dan is het klaar. Michael League zegt tot morgen.