VERSLAG: Slayer - 21/06 - 013

Slayer in 013, Tilburg

Slayer. Zes magische letters welke samen een legendarische band vormen waar werkelijk alles al overgezegd en geschreven is. Dus waar moeten we het in deze review dan over hebben? De dieptepunten zijn breed uitgelicht, evenals de wijze waarop ze zichzelf weer uit de krochten van de hel hebben weten op te richten. De komst van Gary Holt en hoe hij zich prima staande houdt tussen veteranen King en Araya is al lang oud nieuws. De kwestie rondom Dave Lombardo’s vertrek en de onvermijdelijke terugkeer van Paul Bostpah op drums, is voer voor de roddelbladen, niet voor live reviews. En tenslotte is er ook al ruimschoots getourd met het laatste album Repentless wat alweer uit 2015 stamt. Waar gaan we het dan wel over hebben? Simpel. Ieder optreden van Slayer kun je beoordelen op basis van een 3-tal componenten, namelijk De Setlist, De Publieksparticipatie en De Band.

Laten we met die laatste beginnen, daar kunnen we namelijk kort over zijn. Slayer is al jaren Slayer. Ze komen, ze zien het publiek zich in het zweet werken, Araya glimlacht eens wat de zaal in, roept wat dingen en de show wordt verder volgens een vast stramien over de zaal heen gestort. Niets mis mee, zo ook vanavond niet. Het geluid is fenomenaal, al is er wel erg veel bass in de drumproductie te horen. Verder is de gerenoveerde zaal van 013 een zegen voor muziekliefhebbers. Weinig interactie, maar het is Slayer, geen cabaret.

Dan de setlist. Een grote dosis Repentless uiteraard, maar nog een groter deel van de setlist bestond uit materiaal van Seasons in the Abyss. Wat onverwachte krakers als 'Born of Fire' en 'Hallowed Point' deden het goed tussen de "moetjes". De oudjes uit het Show No Mercy tijdperk (zoals 'Captor of Sin', 'Black Magic') welke onlangs veelvuldig werden gespeeld bleven achterwege. Opvallend genoeg wordt er nog steeds geen materiaal van Divine Intervension gespeeld (laatste keer in 2013), en dat terwijl Bostaph destijds toch ook prominent lid was. Dat was pas verassend geweest, maar goed, een kniesoor die daar op let. Uitschieter in negatieve zin bleek 'Pride in Prejudice', nieuwtje -'You Against You' deed King trots opzij kijken naar de solo die Holt er uit perste en 'Chemical Warfare' blijft een juweeltje. Zoveel smaken, zoveel meningen, het fundament blijft.

Last but certainly not least… het onderdeel Publieksparticipatie. Er zijn maar weinig bands die maar drie akkoorden nodig hebben om in deze hitte een pit van 200 man, and counting, te bewerkstelligen. Er zijn binnen drie nummers altijd ontblote bovenlijven te bespeuren, gasten die op de (te) gladde vloer zijn gelazerd en vrolijk verder beuken en naïevelingen met volle bladen bier voor hun maten. Alle
rangen en standen komen samen, groot en klein helpen elkaar, jong en oud geniet en man en vrouw zweet als een zeug in de val. Het mag dan niet volledig zijn uitverkocht, het mag dan voorspelbaar zijn, maar fuck it, het is Slayer. Deze band is voor zoveel mensen herkenbaar en iconisch, dat het telkens tot hetzelfde uitzinnige resultaat leidt. Iedere keer weer. Daar kunnen we allerlei zure dingen over gaan verzinnen, maar ondergetekende veegt het zweet nog eens uit zijn bilnaad en kiest ervoor het niet te doen. Geslaagde avond vermaak, niet heel veel meer, maar ook zeker niets
minder!