VERSLAG: Blink 182 - 26/06 - Ahoy

Blink 182 - 26/06 - Ahoy

Een jaar geleden verscheen het zevende studioalbum - California - van Blink-182. Zonder Tom DeLonge, maar met Alkaline Trio's gitarist Matt Skiba. Tom werd onlangs nog verkozen tot 'ufo-onderzoeker van het jaar’, zijn tijd als frontman van Blink is helaas voorbij. Hoewel hij eerder dit jaar in een interview nog aangaf wel terug te willen naar de band, moeten we het in Ahoy doen met Matt. Is het Blink-182 in een nieuw jasje of meer een coverband?

Voor A Day To Remember zijn er nog geen problemen met de samenstelling, die al sinds 2009 hetzelfde is. Met zes studioalbums op zak, uitverkochte headlinershows over de hele wereld en goede reviews, verdienen ze zeker een plek in het voorprogramma. Hoewel sommige songs in het poppunk genre passen, is het moeilijk A Day To Remember in een hokje te plaatsen. Post-hardcore songs als '2nd Sucks' worden moeiteloos afgewisseld met het akoestische en emotionele 'Have Faith in Me'. De setlist bestaat uit 11 van de bekendste songs van de band, maar voor nieuwe luisteraars kunnen die genrewisselingen verwarrend zijn. Maakt niet dat A Day To Remember vanavond weet te overtuigen met de muzikaliteit, goede lyrics en veel interactie met het publiek. Het geluid staat scherp afgesteld, wat vooral de stevige songs niet ten goede komt, maar een prima opwarmer voor Blink-182.

Blink-182 is een van de grootste poppunk bands uit zijn tijd. Het tweede studioalbum Dude Ranch met bekende songs zoals ‘Josie’ en ‘Dammit’, vierde onlangs zijn 20e verjaardag. Toch is de zaal niet uitverkocht en oogt het zelfs een beetje leeg. De zaal wordt gelukkig snel gevuld met de zang van Mark Hoppus en Matt Skiba. In rap tempo slingeren ze ‘Feeling This’ en ‘The Rock Show’ de zaal in.

Blink-182 stond nooit bekend om de zangkwaliteiten. Ook op albums klinken de stemmen van Tom, Mark en Matt niet altijd even zuiver. Dat is dan ook meteen de kanttekening bij de set vanavond. De zangers zitten er soms naast en raken zelfs een enkele keer de tekst kwijt. Gelukkig zingen de - veelal mannelijke - fans zo luid mee, dat zij met gemak de zang overstemmen. 



Dit in tegenstelling tot de eeuwige kwaliteit die drummer Travis Barker levert. Lezers van Rhythm Magazine benoemden hem een paar jaar geleden nog de beste drummer van de wereld. Ook vanavond is hij weer in zijn element met een ijzersterk spel en mag dan ook af en toe wat solowerk voor zijn rekening nemen. Hij is fantastisch om te zien hoe de drumstokjes alle kanten opvliegen en hij letterlijk zijn hele drumkit gebruikt.

De ingrediënten voor een hit zijn bij Blink-182 wel bekend. Het is dan ook genieten als de hits ‘I Miss You’ en ‘What's My Age Again?’ klinken. De nieuwe songs van het laatste album California hebben eenzelfde sound en Blink-182 kleur. ‘Bored to Death’ heeft catchy lyrics, ‘Built This Pool’ de puberale kant en ‘Los Angeles’ is stevig en sterk in zijn muzikaliteit. Want dat hier echte muzikanten op het podium staan kan niemand ontkennen. 
De passie voor muziek is na 20 jaar echt niets minder geworden.

Ging Travis Barker op Lowlands nog de lucht in, vanavond weinig poespas in de show. Af en toe komt er wat rook en vuur en natuurlijk is er tijdens de afsluiting confetti. In plaats van F-U-C-K brandt er U-C-K op het podium. Gelukkig zorgen de Amerikanen dat er genoeg te zien is. Ze stralen en razen vol energie over het podium, net zoals ze 17 jaar geleden bij de laatste headline show in Nederland deden of 7 jaar geleden in de Alpha-tent op Lowlands.

Dat de volwassen vaders nu opeens serieus zijn geworden, is absoluut niet waar: het is nog steeds een feest ‘on stage’. Hoewel er geen puberale grapjes worden gemaakt en ook het publiek inmiddels wel iets tammer is dan een paar jaar terug. Er wordt luid geschreeuwd en gezongen, maar de springende, rondbeukende massa is vervangen door rustige - gezellig een biertje doen- dertigers. Geen nieuw jasje, geen coverband, maar precies waar iedereen naar verlangde: een trip down memory lane. En dat is prima.