VERSLAG: U2 - 29/07 - Amsterdam Arena

U2 - 29/07 - Amsterdam Arena

Doet U2 er nog toe, in de hedendaagse muziekwereld? Natuurlijk, zeggen de Ieren zelf, 42 jaar na oprichting, met talloze klassiekers in de zak en met nieuw album Songs Of Experience aan de horizon dat vooraf even werd voorgelegd aan de belangrijkste smaakmakers van de Nederlandse muziekindustrie. Mooi hoor, die hongerig bij een band die al dik 40 jaar bestaat. En toch grijpt de band naar een trucje dat vooral gebruikt wordt voor bands op hun retour: de complete uitvoering van een succesalbum. U2 kijkt achterom, waar het altijd vooruit keek.

Vanavond wordt het dertigjarig jubileum van hun succesvolste album The Joshua Tree aangegrepen voor twee uitverkochte avonden in de Johan Cruijff Arena. De vergelijking met Radiohead, een andere grote rockband die onlangs een jubileumeditie uitbracht en op tournee ging, dringt zich op. Maar waar de Britten dat aanpakten om op festivals B-kantjes van die plaat te spelen naast nieuwer en obscuurder werk, kiezen de Ieren voor het traditionele recept: stadiontournees met een setlijst die geen verrassingen biedt, afgezien van de integrale uitvoering van Joshua Tree.

Heeft U2 dat nodig, het vieren van zo’n jubileum? Songs of Innocence, hun laatste uit 2014, was lucratief (Apple betaalde de band miljoenen dollars voor de download, en miljoenen mensen hoorden zo het nieuwe album), maar geen succes en leverde de band flinke imagoschade op. De laatste grote hitsingle van de band is al tien jaar oud, een eeuwigheid in de steeds snellere muziekwereld. Ook de opmerkingen van Bono dat The Joshua Tree nu net zo relevant is als toen het album in 1987 verscheen, voelen wat geforceerd aan. De fascinatie voor de Verenigde Staten en de bedenkingen die daar bij horen, zijn onder Trump niet wezenlijk anders dan ten tijde van Reagan, wil hij maar zeggen.

De hondstrouwe aanhang maakt de reden voor de komst van de band nauwelijks uit, gezien de haast religieuze devotie. Ruim voor showtime gaat er een wave door het stadion, vergezeld door aanzwellend gejuich. Vlak voor negen klinkt plotseling dat direct herkenbare drumpatroon, dat een openingssalvo inluidt met Sunday Bloody Sunday, New Years Day, Bad en Pride. De vier staan op een klein podium midden tussen het publiek. Het immense scherm, dat de gehele noordzijde van het stadion behelst, gaat pas aan na Pride, wanneer de iconische band onder de iconische Joshua Tree de plaat opent met drie wereldhits: Where The Streets Have No Name, I Still Haven’t Found What I’m Looking For en With or Without You. De plaat wordt integraal gespeeld, inclusief het voor deze tour nooit eerder live gespeelde Red Hill Mining Town. De band wordt op het scherm vergezeld van prachtige, door Anton Corbijn geschoten beelden uit Death Valley, de plaats waar de tijdloze hoesfoto van The Joshua Tree werd geschoten. The Joshua Tree heeft de tand des tijds uitstekend doorstaan, zo valt op te maken.

Na albumafsluiter Mothers of the Disappeared volgt een uitgebreide toegift. Klassiekers genoeg, immers. Bono is prima bij stem, The Edge laat zijn kenmerkende gitaarspel door het stadion galmen en de ritmesectie speelt zoals ze altijd doen: functioneel, gedienstig en precies wat je van ze zou willen. Het optreden is gedegen en solide. Er staat immers weinig op het spel; het merendeel van de setlist bestaat uit klassiekers die met gejuich worden onthaald en luidkeels worden meegezongen. Van Songs Of Experience horen we helaas helemaal niets.

U2 is een van de weinige bands die zo gemakkelijk een stadion naar zijn hand zet. Bono en co stellen live nooit teleur, en doen dat opnieuw niet. Toch zat het mes vanavond niet tussen de tanden. Wellicht was dat anders geweest als de groep hier een half jaar later had gestaan, met nieuwe plaat onder de arm en een meer verrassende setlist.